თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: ვიტო Sep 29 2009, 03:31

ბოლო დღეებში ცოტა განვინათლე, თუ რამეა შემისწორეთ..........

ეხლა აღმოვაჩინე..... თემები გადავიკითხე და იყო მოსაზრება, რომ სოროში შეშვებული ძაღლის ცოცხლად გამოსვლის შანსი არის 50/50-ზე,
თურმე რა ხდება....... ძირითადად სოროზე მუშაობენ ან მელაზე ან მაჩვზე და აქ ძალიან დიდი განმასხვავებელი ხაზია გასავლები...........

ამ პოსტში განვიხილავ მხოლოდ 2 ჯიშს, ფოქსიკებ და იაგდებს.

ფოქსტერიერი არის კონკრეტულად სოროსზე სამუსაოდ გამოყვანილი, იაგდი უფრო უნივერსალობისკენ იხრება, აგრესია ორივე ჯიშში გამოიხატება,
განსხვავება ისაა რომ ფოქსი გაწონასწორებულია, იაგდი ძალიან გაუწონასწორებელია, და ეხლა ვინმემ არ დაიწყოს ეგრე არ არის და გაზრდაზეა და
პატრონია ყველაფერში დამნაშავე ან დაგვარი სისულელეები, მშვენივრად იცით რომ ჯიშები თავისი ხასიათებით ხასიათდებიან, გენეტიკურია ეგ ყველაფერი
და მაგის შეცვლას რამდენი ხანი და როგორი სელექცია უნდა კი გეცოდინებათ, იაგი მაინც მინი ბე-ტე-ერ-ია.............

ხოდა საით მივდივარ, ისევ მაჩვზე, მელაზე და ჯიშის ხასიათებზე, სოროში მუშაობასაც დახვეწა უნდა, ძალიან სპეციფიური ნადირობის
პროფილია, არ გამოდის მეძებარივით გაიყვანო, მწყერი ანახო, ნაბული გააკეთებინო და მორჩა, რუსეთში მაგალითად ტერიერებს ჯერ
ბაზაზე ავარჯიშებენ და მერე გაყავთ რეალურ პირობებში, ისიც ხარისხიანების 20-40%-ს აქვს მაგის შანსი.

ისევ ავცდი თემას ორივე ჯიშს აქვს თავისი დამახასიათებლები, მელაზე შეიძლება ითქვას რომ უპრობლემოდ მუშაობენ ორივე, შედიან და აჩერებენ,
მერე თუ შანსია გამოყავთ თუ არადა პატრონი თხრის და გამოყავს მსხვერპლიც და ძაღლიც, მელა ისედაც არ იშენებს დიდ ლაბირინტებს, მაჩვი
არის ძალიან დიდი პრობლემა და ამ შემთხვევაში არის ზუსტად ჯიშების განსხვავებაზე აქცენტი, ვიცით რომ ორივე ძალიან აგრესიულია მაგრამ იაგდი
შედარებით გაუწონასწორებელი, ანუ შეიძლება "ზადნი" არ მისცეს და ამ დროს ხდება ხშირ შემთხვევაში ძაღლის დაკარგავა, ან თითონვე იგუდებიან,
ან მაჩვი იმხელა ჭრილობებს აყენებს რომ სოროშივე კვდებიან, ან კიდევ მაჩვს გუდავენ და უკან ვერ გამოდინ და ა.შ.

მთავარი პირობა მაჩვის ნადირობისას არის ის რომ ძაღლი უნდა შეუშვა მარტო და არა წყვილი, 2 ძაღლის შემთხვევაში წინა თუ არის შერკინებული და აგებს
უკან დასახევი გზა არ რჩება და ასეთი შემთხვევები რჩება ფატალურად. კიდევ ერთი პირობაა რომ ძაღლი ნამეტანი "ხვატკით" არ უნდა გამოირჩეოდეს, ანუ
უნდა ახასიათებდეს კბენა-გაშორება, ადგილზე რომც მიგუდოს მაინც ვერ გამოიყვანს 20-30კგ-ს, ბაზებზე შეჯიბრებების დროს საუკეთესოებს პრაქტიკოსი მონადირეები
არ ანიჭებენ უპირატესობას, ანუ პირველი ხარისხის დიპლომიანები რჩებიან სელექციის ფონდისთვის და ტყეში გაყავთ მესამე-მაქსიმუმ მეორე ხარისხიანები,
რაშია განსხვავება? პირველი ხარისხი ხელოვნურ სოროზე აკეტებს ყველაფერს თავისი მოგუდვიანად და სწორედ ეგ არ აწყობთ იმის გამო რაც ზევით ავღნიშნე,
ისეთ ძაღლს ანიჭებენ უპირატესობას რომელიც მაჩვს აწუხებს და უტოვებს განძრევის და გაქცევის(სოროდან ამოსვლის ან გასასვლელთან მიახლოების) საშუალებას.
მაჩვის სორო კი იცით რაც არის, 2-3 იარუსიანი და 100-ობით მეტრზე გადაჭიმული ხლართია, სიღრმეშიც 2 მეტრს აღწევს და რავარი გასათხრელია კი ხვდებიტ ალბათ.
სწორედ ამით გამოირჩევა ფოქსიკა რომ სწორად მუშაობს და იაგდისგან განსვავებით ნაკლებ თავის ტკივილს აჩენს...........

მაგრამ კიდევ ერთი პრობლემა ისახება ამ 2 ჯიშის შერჩევასთან დაკავშირებით, იაგდის შემთხვევა უფრო მარტივია, სავარაუდოდ 90% სანადირო ხაზით
გვხვდება, ფოქსის შემთხვევაში დიდი შანსია რომ დეკორატიული ხაზი ერიოს, ეხლა ვიმე თუ იტყვის სისხლი მაინც თავისას იზავსო და იმუშავებსო
მაგაზე კომენტარს ვერ გავაკეთებ ისევე როგორც დალმატინელზე ვერ ვიტყვი რომ ნადირობსთქო თუმცა ნაბულზე იყო გათვლილი ოდესღაც

ჩემი აზრია რომ თუ შესაბამის ხაზს იშოვით ფოქსიკას მიეძალეთ

გისმენთ ბატონებო...............

პოსტის ავტორი: Maverick Sep 29 2009, 09:30

ვერ დაგეთანხმები ვიტო, ყველაფერი მაინც გაზრდაზეა დამოკიდებული, რომ ძაღლის გენეტიკურად დადებითი თვისებები, გააქტურო და ჩვევაში გადავიდეს, ხოლო უარყოფითი თვისებები განუმუხტო და გადააჩვიო,

კიდევ არ გჯერა???? აბა ტარასა ნახე???? ის რომ შენთან გაზრდილიყო, შენი მუდმივი მეთვალყურეობის ქვეშ, კალიუჩი პროვოლკას დაღეჭავდა?

პოსტის ავტორი: ნოსო Sep 29 2009, 09:37

ტარასა არაფერ შვაშია,არც ვიტო,კურცჰაარია და რას იზამს,სისხლი მისას შვება
ბოდიში ოფისავის ,ხოდა ჩემი აზრი მინდა დავაფიქსირო,მემგონი არაფრით არ ჩამომრჩება ფოქსი იაგს,უბრალოდ მიდგომა და სწორი გამოყენება უნდა.

პოსტის ავტორი: mgm Sep 29 2009, 10:14

რუსეთში სოროზე სპეციალიზებულ მონადირეებს, ხშირ შემთხვევაში ყავთ--წყვილი, დედალ-მამალი, ძაღლი. სოროს აღმოჩენისას უნდა იყოს ძალიან ფრთხილად და ჩუმად იპოვოს მეორე გასასვლელი, ხშირ შემთხვევაში მესამე და მეტიც, ამის მერე იკავებს ისეთ პოზიციას, თოფით რა თქმა უნდა, რომ ყველა გასასვლელს ხედავდეს შეძლებისდაგვარად საუკეთესოდ. სოროში უშვებს უფრო მსუბუქს--- ძუს, რომელიც უფრო თავისუფლად მოძრაობს სოროში და არ უჭირს ვიწრო ადგილებში. მელა, თუ ძაღლი ჩიხში არ მოიმწყვდევს, აუცილებლად გამოვა რომელიმე გასასვლელიდან, აი აქ კი მონადირე უნდა იყოს--ძალიან ყურადღებით, შეიძლება სოროდან ძაღლი გამოვიდეს. ძუ უფრო თავისუფლად ებრძვის ნადირს და ხშირად ამარცხებს(მაჩვი გაცილებით ძლიერია მელაზე) მაგრამ ყოველთვის ვერ ახერხებს მის სოროდან გამოტანას, ანებებს თავს და გამოდის გარეთ, აქ კი საქმეში რთავენ უფრო დიდს და ღონიერ--ხვად ეგზემპლიარს. მონადირეს აუცილებლად უნდა ქონდეს: სასანგრე ნიჩაბი, არც თუ იშვიათად სორო შეიძლება ჩაინგრეს და ძაღლიც და ნადირიც მოხვდნენ ჩიხში. ამასთან ერთად აუცილებელია სპეციალური მედიკამენტები ჭრილობების დასამუშავებლად, მათ შორის ნემსი და ძაფი(სპეციალური რა თქმა უნდა) ღრმა ჭრილობების გასაკერად. ასე რომ საკმაოდ შრომატევადი და ძაღლისთვის რისკიანი ნადირობაა, გაითვალისწინეთ(თუ ვინმე აპირებს სოროზე მუშაობას) ძაღლები დაყავთ--ზურგჩანთით. ტერიერების გარდა საკმაოდ წარმატებული ჯიშია ტაქსა, განსაკუთრებით--უხეშბალნიანი.

პოსტის ავტორი: ვიტო Sep 29 2009, 10:15

Maverick
ტარასა როგორ შევადარო, აფსოლიტურად განსხვავებული სფეროს წარმომადგენლები არიან, ტარასას მივხედავდი
და ტერიერს როგორ უნდა გადააჩვიო სოროში "ხვატკიდან" გაშორება? მე ის ვთქვი რომ ტერიერს სიფრთხილეც თუ აქვს უკეთესია......

პოსტის ავტორი: AlekoN Oct 2 2009, 17:46

სოროში შესული ძაღლის გადარჩენის შანსი სულაც არაა 50/50-ზე.
მაშინ გამწყდარან სოროს ძაღლები და ეგაა...
რათქმაუნდა ხდება უბედური შემთხვევები, ძირითადად მაჩვზე ნადირობისას. ხანდახან ხდება გაუთვალისწინებელიც, უფრო ხშირად არ იცავენ უსაფრთხოების დაცვის ელემენტარულ წესებს...
ბუნებრივია, ყველა სორო სარისკოა, რადგან მიწისქვეშ რა მოხდება არავინ იცის და დახმარებაც შეიძლება დაგვიანდეს, მაგრამ სტატისტიკურად ძაღლის დაღუპვის ასეთი მაღალი პროცენტი არარეალურია.
---------------------------------------------------------------

ფოქსტერიერს გაწონასწორებულ ძაღლად მაინცადამაინც ვერ დავახასიათებდი.
მართლაც გაწონასწორებული ფსიქიკა აქვს ტაქსას, ხოლო ტერიერებიდან - ველშტერიერს (უელსურ ტერიერს).
ნადირის მიმართ სიავეს რაც შეეხება, იაგდი ზოგადად, ჯობნის ფოქსსაც და დანარჩენ სოროს ძაღლის ჯიშებსაც.

გაუწონასწორებელი იაგდების გამოჩენა არასწორი სელექციის შედეგია. ასეთი ტენდენციები გაჩნდა რუსეთში (შესაძლოა აღმ. ევროპის ქვეყნებშიც),
სადაც, ერთი ხანობა, მომშენებლები ისე გაიტაცა სელექციის გზით სიავის განვითარებამ რომ, უკვე უაზრო აგრესიის მქონე ძაღლები მიიღეს. ეს ძირითადად გამოიხატებოდა სხვა ძაღლებთან მუდმივ ჩხუბში და ნადირთან ბრმად დატაკებაში, რაც ხშირად ტრამვებით მთავრდებოდა.
ამან ჯიშს და მის რეპუტაციას სერიოზული ზიანი მიაყენა. არადა, იდეაში იაგდტერიერი მრავალმხრივი დანიშნულების ძაღლია და ხასიათის გაუწონასწორებლობა სწორედაც ვნებს მისი თვისებების სრულად გამოვლენას.
გერმანიაში ფსიქიკის გადახრების მქონე იაგდს საჯიშედ გამოყენების შანსი არ აქვს. სპეციალური გამოცდებით ამოწმებენ მისი ხასიათის სიჯანსაღეს, გაწვრთნილობას და არანაკლები სიმკაცრით მოეთხოვება დისციპლინირებულობა, ვიდრე მეძებრებს. დღესდღეობით, ასეთივე მიდგომები ანუ
სწორი შეხედულებები ამ ჯიშზე დამკვიდრდა ასევე რუსეთსა და უკრაინაშიც. უკვე აღარავის ჭირდება პრობლემატური ძაღლი.
ახალი თაობის იაგდტერიერები უფრო მშვიდები არიან, მათი შენახვა ადვილია, კარგად ეჩვევიან თავიანთ თანამოძმეებს, უკეთ ავლენენ თავიანთ უნივერსალურობას.

პოსტის ავტორი: mgm Oct 2 2009, 18:13

გეთანხმები . იაგტერიერებს, ეგერის ძაღლასაც ეძახიან. არა მგონია რთული ხასიათის ძაღლი ეგერს გამოადგეს. რაც შეეხება ფოქსტერიერს--მართლა ძალიან აზარტულია, თითქმის შეუძლებელია ამ ჯიშის ძაღლის გადაჩვევა--შინაურ ცხოველზე დევნას.

პოსტის ავტორი: AlekoN Oct 3 2009, 10:18

არასანადირო ხაზის იაგდტერიერი არც გამიგია და არც მინახავს.

დალმატინელი მდევრებს ენათესავება და მეძებარი არასდროს არ ყოფილა.

მონადირის არჩევანში, ფოქსტერიერის შანსი იაგდთან შედარებით, მინიმალურია.


ნადირთან ბრძოლაში ძუ უკეთესია?


ძაღლი ჩავლებით თუ მუშაობს, ვერ გადააჩვევ!

პოსტის ავტორი: BEK_M Oct 3 2009, 20:35

ძალიან მომწონს ეს თემა კარგი ინფო მივიღე

პოსტის ავტორი: mgm Oct 4 2009, 10:56

დავაზუზტებ: სოროში ძუ ოფრო თავისუფლად მოძრაობს ხვადდთან შედარებით, განსაკუთრებით ვიწრო ადგილებში სადაც გაცილებით მოზრდილი ხვადი, ვერ ახერხებს---სწრაფ მანევრირებას. სოროში--ძაღლის და ნადირის შეტაკება ყოველთვის არ ხდება, ნადირი გაურბის მდევარს, ამ შემთხვევაშიც--მომცრო ძუს აქვს უპირატესობა და გაცილებით სწრაფად და აქტიურად უტევს ნადირს. საკმაო ფართობის პირობებში ან ღია ადგილზე ხვადს ძუ ვერანაირ კონკურეციას ვერ გაუწევს.

პოსტის ავტორი: ლევანა90 Oct 4 2009, 19:37

მე მგონია რომ იაგი უკეთესია ეგ ხო ფოქსტერიერისგან გამოიყვანეს და რატო იზამდნენ ამას თუ ფოქსი კარგად ასრულებდა თავის სათმეს? ..

პოსტის ავტორი: mgm Oct 4 2009, 20:36

იაგი გამოყვანილია სხვა და სხვა ტერიერების შეჯვარებით და არა მარტო ფოქსტერიერის. ფოქსტერიერს ალბათ ჯობნის--უფრო გაწონასწორებული ხასიათით.

პოსტის ავტორი: AlekoN Oct 5 2009, 21:04

mgm
მაღალფეხება ტერიერი (ტაქსასგან განსხვავებით), ხოხვით ან თითქმის ჩაწოლილი გადაადგილდება სოროში.
რათქმაუნდა, მომცრო ტანის ძაღლი უფრო გაიმართება ტანში და შედეგად სწრაფად იმოძრავებს სოროში და ძუებიც ზოგადად ხვადებზე მცირე ზომისანი არიან.
დევნის სისწრაფე, ნადირობის შედეგიანობის ძირითადი განმსაზღვრელი მხოლოდ იმ შემთხვევაშია, როცა ძაღლი მუშაობს რთულ სოროში - ლაბირინთში (ასეთია მაჩვის ძველი სოროები) მელაზე, რომელიც მოძრაობს წრეებზე და გამოსვლას არ აპირებს. ამ შემთხვევაში ძაღლი რაც უფრო სწრაფად იმოძრავებს, მით უკეთესია. სწრაფი ძაღლი ახლოში მიყვება ნადირს, "კუდზე აზის" და გასაქანს არ აძლევს. საბოლოო ჯამში მელია იძულებულია სოროდან გამოვიდეს, რათა მდევარს თავი დააღწიოს. რუსული სანადირო პრესაში აღწერილია შემთხვევა, როცა მაგარი სიავის მქონე, მაგრამ საკმაოდ მსხვილმა ხვადმა ფოქსტერიერმა რამდენიმე საათი უშედეგოდ სდია მელას ასეთ სოროში და ვერაფერი მოუხერხა მხოლოდ იმიტომ, რომ გაბარიტების გამო საჭირო სისწრაფე ვერ განავითარა. მარტივ სოროში საქმე სხვაგვარადაა - მელია ან უნდა გამოვიდეს გარეთ ან თავი დაიცვას. მეორე შემთხვევაში ძაღლის სიავე წყვეტს ყველაფერს. ჩიხში გამაგრებულ მელას ან უნდა ჩაავლოს და გამოათრიოს ანდაც ბუნაგში შეუვარდეს, იქიდან გამოაძევოს და საბოლოოდ სოროდან გამოაგდოს. ასეთ შემთხვევაში, ძაღლი რომელიც არასაკმაოდ ავია, მაგრამ ამავე დროს აზარტულია და თავს არ ანებებს, შეიძლება საათების განმავლობაში სოროში იჯდეს უშედეგოდ.

პოსტის ავტორი: AlekoN Oct 5 2009, 22:33

იაგდტერიერის გამოყვანამდე, ფოქსტერიერი გერმანიაში ფართოდ გავრცელებული და პოპულარული ჯიში იყო.
თუმცა გერმანელი მონადირე-მომშენებლებისთვის პრობლემატური შეიქმნა ფოქსის, როგორც საგამოფენო მოდური ძაღლის დიდი პოპულარობა - თანდათან ლეკვების უმეტესი ნაწილი მოყვარულების ხელში ხვდებოდა. ანუ მათ დაინახეს ამ ჯიშის გადეკორატიულების საფრთხე და იმ აზრამდე მივიდნენ, ახალი ჯიში გამოეყვანათ, რომელიც დაცული იქნებოდა "საგამოფენო საფრთხისგან". ამიტომაც აქვს იაგდტერიერს, სადა, ნაკლებად თვალშისაცემი იერი და შეფერილობა.

პოსტის ავტორი: AlekoN Oct 5 2009, 23:04

ძირითადი ფესვები მაინც ფოქსტერიერისა აქვს.
პირველად შეურიეს ძველინგლისური ტერიერის სისხლი, რომელიც ანალოგიური შეფერილობით გამოირჩეოდა (სულ ორი დართვა).
მოგვიანებით შეურიეს ველშტერიერისა და ლეიკლენდტერიერის სისხლიც, თუმცა ამ დართვებმა, პირველისგან განსხვავებით არ გაამართლა და ლოგიკური იქნება თუ ვიფიქრებთ, რომ მათ შთამომავლებს ფართოდ არ გამოიყენებდნენ ახალ ჯიშში.
სხვა ჯიშის მონაწილეობის შესახებ ოფიციალური ცნობები არაა.

პოსტის ავტორი: mgm Oct 6 2009, 08:46

Несмотря на то, что эта порода создавалась практически у нас на глазах, существует немало версий о ее происхождении. По мнению одних авторов, при создании породы были использованы староанглийские терьеры темного окраса, другие, ссылаясь на схожесть многих черт, указывают на манчестерского терьера, третьи - на вельштерьера вкупе с другими терьерами. Есть даже мнение, что среди многообразия типов британских терьеров уже встречались отдельные особи, являвшиеся по существу предками современных ягдтерьеров, и именно их использовали в первоначальный период селекционной работы.


В то же время некоторые зарубежные специалисты-кинологи, хорошо знакомые с состоянием кинологии в Германии в 20-30-е годы, свидетельствуют, что в основе породы лежит темноокрашенный фокстерьер.

К концу XIX века в Англии придерживались в основном определенного типа фокстерьера - светлого окраса с преобладанием белого цвета. Такое направление определялось требованиями весьма популярной в стране парфорсной охоты. Здесь можно было встретить и темно-окрашенных фокстерьеров с высокими рабочими качествами. Кроме того, здесь разводились и черноподпалые терьеры, возникшие как результат деятельности по возрождению староанглийского терьера.

Оказались такие собаки и в Германии. Здесь в это время фокстерьеров рассматривали с точки зрения использования их как на норных, так и на других охотах. В селекции использовались собаки с высокими рабочими качествами, среди которых нередко встречались темно-окрашенные особи.

Темному цвету отдавалось предпочтение как из утилитарных соображений, так и из предположения, что темный цвет меньше пугает дикого зверя.

Фокстерьера, как одного из основоположников ягдов, можно рассматривать еще и потому, что по опыту наших первых экспертиз ягдов на выставках видно, что вначале многие из этих собак имели недостатки, больше свойственные именно фокстерьерам.

Итак, обратимся к истокам. Два немецких заводчика - Гекк и Цангенберг - были первыми селекционерами породы, причем главенствующая роль принадлежала Цангенбергу - большому энтузиасту новых собак. В питомнике Гекка в 1923 году от вязки темноокрашенной суки- фокстерьера Huntmans Hussie с жесткошерстным английским терьером Electric Whire, имевшим рыжий с черным седлом окрас, было получено потомство черноподпалых терьеров (два кобеля и две суки). С целью закрепления полученного окраса Цангенберг прибегал к тесному инбридингу, щенки с пятнистым окрасом выбраковывались. Для освежения кровей подливались крови темноокрашенных фокстерьеров с хорошими рабочими качествами.

В 1924 году по инициативе Цангенберга в Германии был создан "Клуб немецких охотничьих терьеров". Появляется целый ряд питомников: "Цангенберг", "Балтиа", "Палатиа" и др. К этому времени были сформулированы и основные задачи в создании породы: собаки должны иметь темный окрас, рост ниже среднего, отличаться функциональностью сложки, не быть привлекательными для любителей, равнодушных к охоте, иметь высокоразвитые охотничьи инстинкты, допускать разностороннее применение.

После нескольких лет работы полученный материал из-за инбридинга нуждался в освежении кровей. Наиболее удачным оказалось скрещивание собак новой породной группы со староанглийским терьером в 1932 году, а в 1933-м была использована кровь вельштерьера. От вязки со староанглийским терьером был получен кобель Меве Балтиа. Его сын Илле Палатиа, как и отец, уже в значительной степени удовлетворял целям выведения. В дальнейшем кропотливая работа селекционеров, отдававших в своей работе особое предпочтение рабочим качествам создаваемой породы, позволила к 40-м годам в основном завершить решение поставленной кинологами задачи. К сожалению, после 1945 года полученный племенной материал был почти полностью утрачен, остались отдельные экземпляры породы. Потребовалась большая, настойчивая работа по восстановлению утраченного, и к концу 80-х годов, после значительных трудностей по изживанию последствий инбридинга, становление породы в основном было завершено.

Появлению новой для России породы наша охотничья общественность обязана биологу-охотоведу А.С. Блистанову, который в 1972 году завез в Россию из ГДР первых представителей славного племени ягдтерьеров. К сожалению, всех их сохранить не удалось, но от части из них и, в первую очередь, от Шерри фон Ришенбах, Энки фон Вольцигерзее, Дины Калужского ГОХ (ранее Блистанова), а также ч.Инки Лыкова было получено довольно большое потомство. Потомков первого поколения упомянутых собак можно считать родоначальниками породы в нашей стране и, в первую очередь, в Москве, которая до сего времени является основным центром разведения ягдтерьеров. Часть собак была приобретена в Прибалтику и на Украину.

Наиболее глубокий след в породе оставили полученные в 1974 году Чук 1002 Блистанова и его однопометница Чена 10016, а также Винчи-Бас Тимошенко. Среди собак следующих поколений наиболее известны Чижик 1025 (1979 г р.), Эра Дайнелиса (Литва), Лада УРКОС 315 (Украина), Эльба-Бас Блистанова и др. Большое значение для популяризации новой породы имели блестящие выступления на выставках и испытаниях Чука, Весты-Бас Дайнелиса и др. Из-за малочисленности племенного материала и, в то же время, заметно возросшего интереса к породе и спроса на собак, работа с породой существенно усложнилась, так как начали появляться признаки чрезмерного инбридирования. Положение усугубилось также тем, что полученный из-за рубежа племенной материал был плодом еще не завершенной работы и нес в себе множество негативных рецессивных признаков. С появлением новых производителей из Чехословакии, ГДР и Польши удалось несколько смягчить возникшую напряженность. Неудивительно, что часть этих собак, в том числе Дорек з Налеси 1046, Депп фон Цетн 1013, а также Дакс фон Цетн Новиченкова, была довольно интенсивно использована. Вторая волна поступления собак из-за рубежа на этом этапе, оказала благотворное влияние на формирование породы. Главенствующая роль в становлении и распространении новой породы в СССР по-прежнему принадлежала Москве (точнее, Московскому обществу охотников - МООиР).

Однако если в ГДР с породой велась планомерная, поступательная работа, систематически фиксировались нежелательные отклонения, что позволило их последовательно изживать, тем более, что к тому времени имелась в определенной степени ясность с качеством племенного материала, то в нашей стране из-за все еще бессистемного характера поступления собак из-за рубежа (в основном, частным порядком) наладить хорошую работу с имевшимся в наличии генофондом в этот период было весьма затруднительно. Дело усугублялось также разбросом племенных очагов породы на огромных просторах России, а также отсутствием соответствующей документации и рекомендаций по работе о породой, тем более, что появившийся в 1981 году отечественный стандарт начал устаревать. Подчеркнем, что речь идет исключительно о состояний экстерьера породы. Что же касается рабочих данных, то об этом разговор впереди.

Племенной материал третьей волны качественно был несколько выше предыдущих поступлений, но, к сожалению, по-прежнему многие собаки имели серьезные недостатки: рыжие уши и верх черепа, излишняя растянутость, чрезмерная экспансивность и др. И все же головки московских и других крупнейших рингов 80-х годов уже заметно отличались от рингов 70-х годов, причем в лучшую сторону. Начали сказываться положительные результаты работы секций любителей ягдтерьеров в МООиР и в ряде других племенных очагов, в частности Саратовского ООиР, Рязанского ООиР и др. Появилась возможность уточнить ряд основных параметров статей породы. Это было тем более необходимо, поскольку стандарт 1981 года не давал ответа на многие вопросы, в связи с чем нередко имели место расхождения оценок, присуждаемых за экстерьер. Подчас при экспертизе не учитывались пороки. Вместе с тем в это время были определены индексы длины головы, растянутости и обхвата груди ягдтерьеров.

На московском ринге кобелей лидером породы в 1988 году стал Аякс 1101, он же был чемпионом выставок и в 1989, 1990 и в 1991 годах. В 1992 году Аякс передал чемпионскую корону своему сыну Хунзуху 1463, который еще в 1987 году стал полевым чемпионом МООиР. В 1995 и 1996 годах ринг возглавил Кунак Чабараки. Следует отметить лидеров породы этого периода и в других регионах: Эксора 1794, Ганса 2374 и Ригму С-9 в Рязанском ООиР, собак других регионов. Помимо Аякса, успешно использовались привозимые Блиц 1226, Гаша-Тительски 1043 (Ставрополье), Китти 1082 и др. Из потомков отечественного разведения неплохо показали себя Яшка 1067, Ункас 1148, Бидди 1024, Мальва 1034 и др.

Конец 80-х - начало 90-х годов характеризуется всплеском разностороннего использования породы, что нашло отражение в дипломах по различным видам дичи. Блестящие показатели имели всероссийский полевой чемпион Бич 1324 (Москва), Агат 1467 (Энгельс), Эксор 1794 (Рязань) и многие другие. Если на полевых состязаниях норных до середины 80-х годов, как правило, побеждали жесткошерстные фокстерьеры, то, начиная с 1985 года, почти повсеместно с пьедесталов почета их стали вытеснять ягды (естественно, речь идет о тех регионах, где ягдтерьеры разводились). В этом отношении весьма показательны результаты всероссийских состязаний норных в 1988 году (Московская обл., оз.Круглое, ВОО), на которых подтвердились высокие рабочие качества как московских ягдов, так и собак из других регионов России. На упомянутых представительных состязаниях норных, где участвовали 23 команды (123 собаки) областных обществ охотников России, из 16 дипломов первой степени по лисице на норе "восьмерка" одиннадцать (!) получили ягдтерьеры (все хватками) и только два - таксы, по одному жесткошерстный и гладкошерстный фокстерьер и вельш. Как видим, по этому показателю ягды имеют подавляющее превосходство над другими породами норных. Кстати, это подтверждается и имеющимися у автора данными выступлений норных на испытаниях и состязаниях в 1975-1991 годах (см. таблицу).

Характерно, что на состязаниях 1988 года большинство ягдов-перводипломников получили полные баллы за злобу и вязкость (30-30), а семь из них и полные баллы за верность преследования зверя (по 10 баллов). Команды, укомплектованные в основном ягдами, заняли 1-е место и звание чемпиона состязаний - МООиР, 2-е место - команда БОО, 4-е место - Краснодарское ООиР, 6-е место - Тульское ООиР. Довольно ровно выступила команда Ставропольского края, составленная из тех пород норных (и занявшая престижное 3-е место). Что касается фокстерьеров, а их было большинство (55), которыми в основном был укомплектован ряд команд, то наиболее успешно, пожалуй, выступила команда Свердловского ООиР (четыре диплома второй степени и 3-е место), что весьма неплохо на фоне 23 участников, и Воронежское ООиР - 10-е место (один диплом первой и три третьей степени). Два замечательных представителя этой породы - двукратная полевая, чемпионка жесткошерстный фокстерьер Лушка Ова и ее сын полевой чемпион Лу-Дкони Дроздова своими успешными выступлениями (дипломы первой и второй степени) буквально "выдернули" из середины команду Ленинграда на 5-е место.

Теперь ознакомимся с ягдами-перводипломниками в личном зачете. Чемпионом России стал представитель МООиР Бич, а второе место у Капы (тоже МООиР) - обе Мартыча. Третье призовое место заняла Ханка (В) Крымского, его же Манта вышла на 6-е место, 5-е присуждено Чижику Николаевой (Мордовское ООиР), 8-е у Яны Моромова (Калужское ООиР), 9-е у Пульки Леонова (Тульское ООиР), 10-е у Налета Сидорова (Ульяновское ООиР), 14-е у Яги Криноноса (Краснодарское ООиР) и 15-е у Дашки Тарана (тоже из Краснодарского края) Наконец, 11-й ягд - Чижик Мальцева - выступал вне конкурса (Ставрополь).

Как видим, география распространения ягдтерьеров за короткий срок не только заметно расширилась, но представители породы почти повсеместно показывают высокие результаты. Безусловно, большая заслуга в этом коллектива секции МООиР, которая с самого начала своего образования успешно решила главную задачу - удовлетворить резко возросший спрос на породу у охотников и одновременно стала пионером в строгом отборе производителей. Потомков производителей МООиР можно встретить не только во всех уголках России, но и в Прибалтике, на Украине и в других регионах. Заканчивая разговор об этих состязаниях, подчеркнем, что на них наиболее высокий уровень главного породного охотничьего качества норных - мертвую хватку - как правило показывали ягды.

Разностороннее использование ягдтерьеров на различных видах охот и испытаний показало следующее.

Кровяной след. Испытания собак показали, что ягды имеют процент дипломирования, мало отличающийся от показателей у лаек, но что касается баллов за чутье и поиск, то в этом отношении на испытаниях 1987 - 1991 годов ягды демонстрировали более высокий уровень работы, чем вельши, лайки и другие породы, но в то же время у них не столь удачно обстояло дело с анонсом.

Кабан. Весьма неплохо выглядят ягдтерьеры, работая по кабану. При этом по сравнению с другими породами, благодаря своей высокой злобе к зверю и подвижности, нередко получают более, высокие баллы, чем, например, лайки, за агрессивность и ловкость. Конечно, следует учесть, что в естественных условиях, при наличии значительного снегового покрова, их возможности могут существенно снизиться.

Пернатая дичь. Неплохо работают ягды и по перу. Немало особей превосходно действуют на всех стадиях охоты по водоплавающей дичи, но большая часть из них успешно используется, в основном, на поиске и подаче отстрелянных уток. "Уточники" хорошо показывают себя и на охоте по боровой дичи. Однако излишняя экспансивность некоторых представителей породы требует своевременного вмешательства охотника, чтобы добыча не потеряла товарного вида.

Заяц. Охота на зайца с ягдами довольно своеобразна, но, конечно, не столь эффективна, как с хорошей гончей, поскольку ягды, отличаясь высокой настойчивостью в поиске и подняв зайца, большей частью проходят за ним полностью только первый, малый круг. Если же зверь повторяет ход по второму разу уже по большому кольцу, то собаки гон чаще всего прекращают. Отмечено, что, подняв беляка с лежки, ягдтерьер обычно излишне азартно гонит его, часто скалываясь, и при этом непрерывно подает голос. Единственной, пожалуй, положительной особенностью такого рода работы является то, что беляк, оправившись от первоначального потрясения и почувствовав, что преследователь отстал, успокаивается и переходит на более спокойный ход со свечками, что выгодно охотнику, если он удачно занял место. Что касается русака, то, по нашим наблюдениям, этот заяц, не будучи отстрелянным, стремительно уходит в бескрайнее поле, и опытная собака обычно его не преследует она в этом случае переходит на поиск очередного зверя.

Справедливости ради следует отметить, что не все ягдтерьеры работают по полному перечню возможного разностороннего использования. Одни "отдают" предпочтение, в основном, норному зверю, другие - копытным и т.д. Однако большая часть породы все же увлекается всеми видами охоты, даже на медведя, но что-то при этом получается хорошо, что-то похуже.

Наряду с высокими показателями охотничьих инстинктов, породе, к сожалению, свойствен и ряд недостатков, часть которых до сего времени не удалось изжить. К ним следует отнести преобладание травильных эмоций, обусловленных полевой подготовкой большей части норных собак за рубежом. Последнее при правильном подходе можно со временем искоренить, настойчиво используя отечественные методы подготовки собак к охоте на норного зверя.

Гораздо сложнее обстоит дело с качеством голоса, отличающимся для подавляющего числа ягдов нехарактерным тембром, подчас визгом. Естественно, что голос ягдов на испытаниях оценивается, как правило, ниже, чем голос фоксов и такс. Сложной задачей является и избавление породы от свойственной многим представителям ее излишней экспансивности, которая подчас приводит к негативным последствиям как на охоте, так и в быту.

Если принять во внимание кризисное положение в ряде стран Запада с подсадным зверем, то можно прогнозировать падение уровня главного породного охотничьего качества норных за рубежом.

Учитывая это, можно предположить, что наши ягдтерьеры по рабочим показателям скоро превзойдут своих родственников за рубежом.

Несмотря на то, что мы все чаще встречаем на наших рингах ягдов, доставляющих удовольствие взыскательному взгляду специалиста, все еще мало собак с плоским верхом черепа, до сего времени мы мало имеем производителей, повторяющих себя в потомстве и уж тем более дающих детей лучше себя. Вызывает тревогу и наблюдающаяся а некоторых регионах тенденция к предпочтению крепких сухих и даже сухих крепких представителей породы собакам со "строгим фронтом". Обусловлено это узким использованием собак - только на охотах по норному зверю. Такое направление "племенной деятельности" крайне нежелательно, так как по существу может свести на нет известные достоинства и возможности разностороннего использования ягдтерьеров.

В настоящее время назрела срочная необходимость пересмотра стандарта 1981 года и кардинальной переработки его на базе немецкого (ГДР). Такой проект был подготовлен в МООиР и в январе 1994 года направлен во Всероссийский Совет по охотничьему собаководству (ВРСОС), но "воз и ныне там". Использовать для этой цели международный стандарт нецелесообразно, так как в отличие от упомянутого немецкого он не дает четких указаний для эксперта, в то время как немецкий, как и проект стандарта МООиР, содержит специальное приложение, позволяющее правильно присуждать оценки за экстерьер. К тому же необходимо подчеркнуть, что немецкие кинологи при переработке стандарта подошли к нему не с позиций удовлетворения запросов просто любителей собак (как это все больше практикуется во РФОС), а ставили перед собой задачу отразить и конкретизировать профилирующие рабочие стороны элементов экстерьера породы. В связи с этим многие положения переработанного ими стандарта были ужесточены. Кстати, сравним: если по нашему стандарту 1981 года такие пороки, как сухость или массивность сложения, увеличенный рост, острый щипец, уши гончей, дефекты окраса, слабая оброслость живота и другие пороки определяют оценку не ниже "хорошо", то по немецкому стандарту (вернее, по приложению к нему) эти отклонения не позволяют оценить собаку выше чем на "удовлетворительно". Причем у нас собаки с такими пороками нередко используются как племенной материал, что исключено на родине породы. Этому и нужно следовать, если мы хотим добиться высокого продуктивного уровня породы.

Владимир КОМАРОВ
"Охота и охотничьи собаки" № 9/1996

პოსტის ავტორი: AlekoN Oct 6 2009, 16:51

ყოჩაღ, კარგად გიწვალია!
ამ პოსტის დადება იაგდტერიერის თემაზე ჯობდა, მგონი.
პ.ს. ჯიშის ისტორია უფრო დაწვრილებით აღწერილია მურომცევას წიგნში.

პოსტის ავტორი: mgm Oct 6 2009, 20:15

არ მიწვალია, სტადია ამოვიღე საიტიდან---http://hunter.ru/ . მე ის მაინტერესებს: რომელი საიტიდან გაქვს აღებული დრათჰაარის მწარმოებლების სურსთები და მწარმოებლები თუ არიან საიდან გაქვს ინფორმაცია? საერთოდ საინტერესოა შენთან ურთიერთობა

პოსტის ავტორი: Maverick Oct 6 2009, 21:30

mgm
აუუფ რა გაბრაზებულს გიწერია კაცო

პოსტის ავტორი: AlekoN Oct 6 2009, 21:34

მაგის პასუხს დრათჰაარების თემაში მოგწერ, თორემ მოდერატორი გაწყრება.

პოსტის ავტორი: AlekoN Nov 16 2009, 11:52

სოროს ძაღლებით ნადირობის კლასიკური ობიექტები საკუთარ ბინებში -


--------------------------------------------------------------------------------


სოროს ძაღლებით ნადირობის აუცილებელ ხელსაწყოთა კრებული -

პოსტის ავტორი: beberi iagi Dec 8 2009, 16:48

chemi azrit am jishebis shedareba ar aris martebuli..... iagds dzalian didi upiratesoba aqvs..

პოსტის ავტორი: samo Apr 24 2010, 22:34

beberi iagi მეცდაგეთანხმები რა შედარებაც ზედმეტია ამ ორი ჯიშის ძაღლების შედარებისას..... იაგი ყველა ასპექთში საშინლად ჩაგრავს :D:D

პოსტის ავტორი: ilara Feb 19 2014, 18:15

ხოდა მალე შემოგიერთდებით იაგისტებს მეც.მე მაგალითად მოხიბლული ვარ მაგ ძაღლით რადიკალურად შემეცვალა წარმოდგენა ამ ჯიშზე.

ზუსტად იცის ვინმემ რა სისხლები ზის დღევანდელ იაგდში.

პოსტის ავტორი: Diesel Oct 7 2015, 13:20

ჩემი იაგი აკეთებს ყველაფერს რაც ფრინველის ძაღლს მოეთხოვება..
1." ჩელნოკს" .. თან საკმაოდ კარგ ევროპულ ჩელნოკს
2. ნაბულს (ბალახებში არ ჩანს სამწუხაროდ) )
3. წვება ბრძანებაზე გასროლის წინ (გასროლაზე მიჩვევა გამიჭირდა )
4. მოაქვს. წყლიდანაც აკეთებს აპორტირებას. არ ღეჭავს.

ზოგადად ვიყიდე დიდი 7 თვის. აშკარად შეშინებული თავიდანვე თუ რატომ ძლივს მიმიღო და მომეკარა...
გასროლაზე მიჩვევა გამიჭირდა .. არ გარბოდა მაგრამ წყვეტდა ძებნას. კინაღამ ხელიც ჩავიქნიე გასროლის შემდეგ ზღარბს რომ გაუშვა პირი.. ეხლა ნორმალურეადაა ყველაფერი..

პოსტის ავტორი: ჭალიმგელა Oct 7 2015, 15:41

Diesel
სურათები დადე აბა იაგის, არ გიცნობ?

პოსტის ავტორი: kardinal84 Oct 7 2015, 17:00

იაგია თუ სეტერი ეგ