ბაზიერობა, მტაცებელი ფრინველებით ნადირობა პარამეტრები

[aragveli]

აბა დავწეროთ ვინ რა ვიცით. ეს თემა არ გვაწყენს

[shavlego]

14 წლის ვიყავი მაგთიკომის ჟურნალში რომ წავიკითხე სტატია ბაზიერებზე. იქ დეტალურად იყო აღწერილი მიმინოს შეჩვევა/აღზრდის წესები. მაგრად დამაინტერესა ამ საქმემ. მას შემდეგ დავიწყე მტაცებელ ფრინველებზე დაკვირვება და ბაზიერობაზე წიგნების ძებნა. მალევე გავაკეთე ტყავის თასმები და ჩაჩი მიმინოსთვის. ვიყიდე ბადე და დიდი გულით ველოდებოდი გაზაფხულის მოსვლას, სოფელში რომ წავსულიყავი და მიმინო დამეჭირა.
გაზაფხული მოვიდა, ალბათ ასე 5-ჯერ მაინც გავედი დილაუთენია ჩემი პატარა ბეღურით მიმინოზე სანადიროდ, მაგრამ ფრინველი არა და არ გამოჩნდა. თითქოს ჩემ ჯინაზე შეიკრესო პირი...
თბილისში რომ ჩამოვედი მამა მითხრა ჩვენს აივანზე რაღაც მტაცებელი ჩიტის ბარტყებიაო. სიხარულისგან ეგრევე აივანზე გავვარდი და სადარბაზოს ამოშენებულ კედელსა და ჩემს აივანს შორის სამი მობუზული ფრინველი დავინახე. უცბად საიდანღაც უფრო დიდი მოფრინდა, მაგრამ როგორც კი დამინახა შეტრიალდა. ბარტყებმა ჩხავილი გააყოლეს დედას..
კურადღებით ვადევნებდი თვალს ბარტყებს და როცა წამოიზარდნენ ერთი ბარტყი ამოვიყვანე ბუდიდან..

შემდეგ დაიწყო 2 თვიანი არდადაგები სოფელში. ალბათ 300 ჩიტი მაინც მოვუკალი კისტის თოფით იმ ზაფხულს. ჩიტი ნელ-ნელა შემეჩვია. 30-40 მეტრის მანძილიდან მოდიოდა ხელზე. დამყავდა სათიბში, ტყეში...
ერთ მშვენიერ დღეს ახლობელმა მთხოვა შენი მიმინო მანახეო. მეც სიამაყით გამოვიყვანე ფრინველი ოთახიდან, შემოვსვი ქანდარაზე და ხელზე მოსვლის ტრიუკი უნდა გამემეორებინა : )) მიმინო გამოფრინდა, მომიახლოვდა, მაგრამ გვერდი მაქცია და აიჭრა ცაში.. ნელ-ნელა გადაეფარა გორას, ის უცხო ხალხმა დააბნია...
გავყევი ბილიკებს იმ მიმართულებით, საითაც ფრინველმა გადაიფრინა, ზემოდან შემოვუარე გორას, ვიფიქრე გზას მოვუჭრი-თქო. ვიცოდი, რომ შორს არ გაფრინდებოდა და იქვე ხეზე დაჯდებოდა სადმე. არაფერს არ ვწელავ და ვაგანიერებ, ალბათ კილომეტრი მაინც გავიარე გორამდე, ყურდღებით შემოვუარე პატარა ტყეს, რომელიც ამ ბორცვზე იყო, მაგრამ ვერასად ვერ ვნახე ჩემი მიმინო.
ასე და ამგვარად ხელჩაქნეული მოვდიოდი სახლში და თან ჩემ ნათესავს ვლანძღავდი გულში, რომელმაც მიმინო გამომაყვანინა გარეთ. ტყეში ნიავი ამოვარდა და თან ზარების ხმა მოჰყვა. ძალიან სუსტად მოდიოდა ზანზალაკების ხმა. გაოცებით და დიდი სიხარულით მივაყურადე და ეგრევე ვიცანი ზარების ხმა, რომლებიც მიმინოს ფეხზე შევაბი დაჭერის თანავე..
მალევე მივაგენი მას. სოფლის სატელევიზიო ანძების კენწეროში შემომჯდარიყო და ნიავს ეჭიდავებოდა. ქარი ხან აქეთ გადმოსწევდა ხან იქეთ. დავინახე თუ არა, მარცხენა ხელი მაღლა ავწიე და დავუშტვინე ჩიტს. მიმინომ ცოტა ხანი მიყურა და ჩამოხტა ანძიდან, ფრთები დაკეცა და უყოყმანოდ დამაჯდა ხელზე..

აღტაცებული დავბრუნდი სახლში, ვერც კი წარმოიდგენთ როგორ მიხაროდა ეს ამბავი.

მიმინოს შეჩვევას დიდ მონდომება უნდა. ფრინველთან მინიმუმ 3-4 საათი მაინც უნდა გაატაროთ დღეში. უნდა გყავდეთ ბნელ ოთახში და აჭამოთ სულ ახალი ხორცი, სასურველია მომცრო ჩიტების.. მიმინო წყალს არ სვავს, ამიტომ ხორცი უნდა იყოს სისხლიანი, რაც შეიძლება ახალი.. და წარმოუდგენელია მისი გაზრდა ქალაქში...


საბოლოოდ ეს ფრინველი კირკიტა აღმოჩნდა, მაგრამ მოჩვევა და მოთვინიერება ზუტად იგივე წესით ხდება, როგორც მიმინოსი თუ სხვა ფრინველების..

ეს ფოტო მე გადავუღე ჩემი ზენიტით : ))))