რომელ ღვინოს ანიჭებთ უპირატესობას პარამეტრები

[mixailo]

ამ თემაში ვისაუბროთ ღვინოზე, ღვინო წმინდა სითხეა, ღვინით ეზიარებიან, ღვინით ილოცება დაბადება და სიკვდილიც, ასე რომ არ არსებობს ტერმინები-- "სუფთა ღვინო", "ნატურალური ღვინო" და ა.შ. არსებობს ღვთით დალოცვილი ღვინო და ჭყამპი(ამ უკანასკნელს საქართველოს მასშტაბით 95% საზკვების ადგილებში გასინჯავთ). ვინც ღვინოში შაქარს, წყალს(თუ შაქრიანობა არ ითხოვს ცოტას) და ათას მამაძაღლობას ურევს ჩემს თვალში რწმენის შემაგინებელია.
ვინ რომელ ღვინოს ანიჭებთ უპირატესობას. ძალიან არ დავკონკრეტდები, ჩამოვთვლი ზოგადად.

1.რქაწითელი "კახური" ჭაჭაზე დაყენებული ტანინიანი ყბებს რომ "ანგრევს" და მწვადზე რომ პირველია.წარაფიც აქ გავიყვანე.
2. რქაწითელი უდედოდ დაყენებული, იგივე ევროპულად, საქეიფოდ რომ კარგია მაგრამ ჰაერზე რომ უროიანი კაცი მოყვება
3. მანავი, მშვენიერი საქეიფო მაგრამ გასტრიტიანმა რომ არ უნდა დალიოს
4. ციცკა-ცოლიკაური, იიიიფფფფფ, ყველგან კარგია მაგრამ სართიჭალამდე უდა დალიო, :-))))

[Maverick]

ღვინის სიყვარული

ეს იყო ქვეყანა, რომელმაც ღვინო დაივიწყა და დაიტოვა მხოლოდ სადღეგრძელო. ეს სისულელე იყო, ვინაიდან მთელმა მსოფლიომ დაადასტურა, რომ ღვინო აქ მოიგონეს, რაც, მართალია, ეწინააღმდეგება ბიბლიას, მაგრამ არ გამორიცხავს იმას, რომ აქ უფრო ადრე ჩაჭყლიტეს ყურძენი თიხის ჭურჭელში, ვიდრე იქ. თანაც, აქ ისე არა თვრებოდნენ, რომ თავისი ქალიშვილები ვერ ეცნოთ. ლოტი რომ გაილეშა, ამ მხარეში კარგა ხნის ნასწავლი ექნებოდათ არგალეშვის ხელოვნება. რვა, ათი, ოცი ათასი წლის წინანდელ, მიწაში დაფლულ და არქეოლოგთაგან აღმოჩენილ ჭურჭლებში ყურძნის წიპწებია ჩარჩენილი. ერთხელ, ერთ არქეოლოგიურ ექსპედიციაში, ქვეყნის მაშინდელი მეთაური მოვიდა და ქეიფიც ატყდა. შუა სმაში არქეოლოგებმა გამოიტანეს ექვსი ათასი წლის უცნაური რამ სასმისი, თიხისა, ზიარჭურჭლის ყაიდაზე ნაძერწი ძველ ოსტატთა მიერ, მეტად ლამაზი და გაუბზარავი ასეულ საუკუნოთა განმავლობაში. ამის დამნახავმა ქვეყნის მეთაურმა ყელში მობჯენილ ბურთს ვეღარაფერი მოუხერხა, არქეოლოგებმა კი უთხრეს, ამ სასმურით ექვსი ათასი წელიწადია, არავის დაულევნია და მოდი, ახლა თქვენ დალიეთ ამ ჩვენი ქვეყნის სადღეგრძელოო. გულაჩქროლებული თავკაცი მოწიწებით დასცქეროდა სასმურს, მერე დასუნა კიდეც და ცრემლი ვეღარ შეიკავა, დახეთ, ბიჭებო, ვინა ვართ და რა ვართ, ამდენი საუკუნეა და ამ კოხტა სასმისს ნუნუას სუნი მაინც ასდისო. ყველამ აიტაცა ეს ამბავი, თუმცა აღარ გაუმხელიათ, რომ ამ ძველი სასმურით წარამარა სვამდნენ ღვინოს.

ღვინო იყო ერთი რამ განსაკუთრებულობა, რაც ამ ქვეყანას გააჩნდა სწორედ იმ ძველთაძველ დროიდან, ვინაიდან ღვინო იყო წყალი და წყალი იყო ღვინო. თუკი რამ იყო სუფთა, ალალი და პატიოსანი ამ ქვეყანაში, იყო ღვინო. ყოველ გლეხსა თუ თავადს შინავე ჰქონდა თავისი წილი ღვინო, რომელიც მის პატიოსნებას გამოხატავდა. პატიოსნებას კი გამოხატავდა იმ ბუნებრიობით, რაგვარი ბუნებრიობითაც იშვა ღვინო, დაიწურა ყურძენი, ადუღდა და დადგა. მთელი გზა ღვინის დაყენებისა იყო უაღრესად პატიოსანი და ყოველგვარი ეშმაკობის გარეშე, ვინაიდან ღვინო იყო ღირსება კაცისა. ის დრო იყო, როცა ღვინოში წყალს არ გაურევდნენ. წყალგარეულს ხომ არ მისთავაზებდი ვინმეს. გლეხებს უყვარდათ ხოლმე, რომ უკვე ხელადაში ჩაურევდნენ ხოლმე ცოტა წყალს, რათა სამხრობისას არ შემთვრალიყვნენ და სამუშაოზე წელი არ მოსწყვეტოდათ. ამას შუა ღვინო ერქვა და ეს იყო და ესა. ღვინის უვარგისობა დიდი სირცხვილი იყო. ერთხელ თქვა აკაკი წერეთელმა უვარგის ღვინოზე, სადილამდე ეს ღვინო თეთრი იყო, სადილზე კი შერცხვა და გაწითლდაო. უვარგის ღვინოს ისე დასცინებდნენ, რომ საუკუნეებს გადასწვდებოდა.

ეს იყო ძველათ, სანამ აქაურები ღვინის გაყიდვას დაიწყებდნენ. იმ გაყიდვაშიც თავიდან პატიოსნება იყო. ერთმა ვაჭარმა გაოცებით ჰკითხა კნიაზ ალექსანდრე ჭავჭავაძეს, ამ წინანდლის ღვინოს რომ ჰყიდი, უკეთესს რას ყიდულობო. ღვინის გაყიდვა კიდევ იმან გამოიწვია, რომ ქვეყანა სასოფლო ქვეყნიდან საქალაქოდ გადაკეთდა და ქალაქში კიდევ ცოტამ იცოდა ნამდვილი ღვინის ანუ პატიოსნებისა და ღირსების გემო. გლეხობაც თანდათან გაეშმაკდა, იმათ არ იციან და ჩვენი რა გადასახდელიაო. ასე გაჩნდა შინაური ღვინო კარგი ხალხისთვის, რომელიც საკუთრივ შენს ღირსებასა და პატიოსნებას აღნიშნავდა, და გასაყიდი ღვინო, რომელიც მყიდველის ბითურობას მიანიშნებდა. ღვინო აღარ იყო წყალი, ღვინო იყო მხოლოდღა თრობა, რასაც გვიდასტურებს კიდეც რუსი მწერალი ველიჩკო. თრობაში წამოიზარდა სადღეგრძელოც, რომელიც ძველადაც ყოფილიყო, როგორც დალოცვა, ოღონდ კი ერთმანეთისა. სულ ძველად მღვდელი დალოცავდა ხოლმე სუფრას შემომსხდარ ხალხს, მერე და მერე კიდევ უბრალო ხალხიც შეუთამამდა, ჩვენც დავლოცავთო. ასე გაჩნდა სუფრის თავადი, თავადა, თუ თამადა, რასაც მერე პირდაპირ ოსმალური სუფრის გამრიგე _ ტოლუმბაშიც _ დაერქვა.

რახან ღვინო შეიქნა ოდენ სათრობი და არა გემო, ცხოვრება, პატიოსნება და წესი ცხოვრებისა, ამიტომ იმძლავრა სადღეგრძელომ, სხვანაირად კი _ ტოსტმა, ანუ იმგვარმა დალოცვამ, რომელიც არც დალოცვაა, არამედ ხოტბა და ზღაპარი, მთვრალ კაცს რომ მოუვა თავში გვერდით მჯდომისთვის სათქმელად. ამას ისიც მოჰყვა, რომ საჭირო შეიქნა ყოველი გვერდით მჯდომის დალოცვა, რადგან, თუ ერთით დალოცავდი ყველას, სათრობად არ გეყოფოდა, ცალ-ცალკე თუ დალოცავდი და, კარგადაც დათვრებოდი. დამთვრალი კიდევ გადასწვდებოდი სხვებსაც ამ დღეგრძელობის სურვილით და გადათვრებოდი ისე, რომ ადღეგრძელებდი მთვარესაც, რომელსაც არ ესმოდა შენი სიტყვები, და ხმალ-ხანჯალსაც და წინაპარსაც. მთელ ამ სადღეგრძელოებში ყველაზე მართალი იყო შესანდობარი აწ გარდაცვლილთა, რომელიც ასევე ძველ მღვდელთაგან გამოჰყოლოდა სუფრას.

ასე რომ, სადღეგრძელომ თანდათან დაამარცხა ღვინო, ვითარცა საშუალება კაცის თავის ფიქრში ჩაღრმავებისა და მსმელებს დიახაც უხაროდათ, ახ, გუშინ კარგი ღვინო დავლიეთო, მაგრამ ცუდი ღვინის სმისასაც ცხვირს არ აიბზუებდნენ. ასე რომ, ღვინო, ვითარცა ჯადოსნობა ბუნებისა, გაჰქრა და მის ადგილას დარჩა თრობა და სადღეგრძელო, სხვანაირად გამოხატვა მოგონილი ცხოვრებისა, რომელსაც ღვინოსთან დააკავშირებს ოდენ ცხოვრების უკეთ მოგონების სურვილი. თორემ ადრევე გვიდასტურებდა უილიამ შექსპირი, სადღეგრძელო არაფერს ნიშნავსო. ნიშნავს მხოლოდ თრობა, რომელიც კაცს ალაპარაკებს, თრობისა კი სხვა ათასი რამეც არსებობს.

ესე ყოველი მომხდარა კომუნისტების გამეფებამდე, თუმცაღა ამათ ხელში საბოლოოდ დათავებულა. რადგან ამათ გეგმა დაუწესებიათ, ამდენი და ამდენი ღვინო უნდა გაიყიდოსო, და მიეცა ღვინოს თამამად წყალი და მიეცა შაქარი და ათასგვარი ხერხი, რათა ოდენობა შექმნილიყო. ის ძველი ნამდვილი ღვინო, ღვინო ღირსებისა დარჩენილიყო მხოლოდ აქა-იქ, ისიც ისევ გლეხებში, ქვევრში შენახული და იმას სხვანაირი ამბავიც დაენარჩუნებინა, ოღონდ ვინღა შეამჩნევდა ამის სხვა დანიშნულებას, დავიწყნოდათ და ახალი წესით მიირთმევდნენ. ათასგვარი ფხვნილებიც მოგონილა ღვინისთვის, რათა უკეთ გაძლოსო, იმიტომ რომ, ის ძველი და ნამდვილი ღვინო არ იყო ბოთლ-შუშაში შესანახი. თიხისთვის იყო და ტიკჭორით კიდევ მიმოჰქონდათ, ისევე როგორც რუმბით. ჭეშმარიტად ისე გამოვიდა, როგორც თქმულია, ძველ ტიკებში ახალი ღვინო არ ჩაისხმევაო.

სადღეგრძელო კი ისე გათამამდა, რომ ღვინის გარეშეც მთავარ ამბად შეიქნა კაცთა შორის ლაპარაკისას. ღვინო დაივიწყეს, იმის ფიალები და თასები, იმის დოქები და იმის ჩაფიქრებები, იმის მეგობრობა კაცთან და იმით მოცემული სიმხნევე და სიკეთე, იმით გამოფხიზლება და იმით დაბანა პირისა გაჰქრა. იმის ყანწები სხვა რამით გაივსო და იმან გულს დამბლა მისცა და არა სიცოცხლე.

ის ლამაზი საგნეულობა, რაც ღვინოს ახლდა თან, რათა ღვინო ყოფილიყო ღვინო, გაჰქრა სადღაც, მუზეუმებში დაალაგეს. ასე, ორასი წლის წინათ დოქებს ყელები დაუწვრილეს და დაარქვეს ყარყარა და ჭინჭილა _ წვრილად გადმომავალი ყელიდან უფრო დაითრობიო. გაჰქრა პირმოხსნილი ფიალა, რომელშიაც ხედავდი ღვინოსა და ცხოვრებას მთლიანად, თუ დაჰხედავდი ზემოდან. ყელწვრილა დოქებში კი არ სჩანდა, რას სვამდი. ფიალაში ღვინო დამდგარიყო, როგორც სიმშვიდე დადგება ხოლმე და ირხევა ლამაზად, მდორედ და კეთილად. ერთი ყლუპი თუ გახლავს ის ფიალა, ყლუპი ცხოვრებისა და არა მოგონილისა. გემო იმ ძველი ღვინისა კი თუკია დარჩენილი სადმე, რათა ჩამოჯდე და მოსვა და სვა ნელ-ნელა, წრუპო, ვითარცა ძველად იტყოდნენ, რათა უკეთ ჩაუფიქრდე ღირსებისა და პატიოსნების ამბავს, სხვანაირად კი ცხოვრებას, ისე გემო თავს მალავს, ეგრე აღარ გამოგიჩნდება.


იმიტომ, რომ ღვინო დაივიწყეს.



აკა მორჩილაძე

ნაწყვეტი რომანიდან "ვენერას სიზმარი"