ალეკო მიშელაშვილის(aragveli ) შემოქმედება ., პოეზია . პარამეტრები

[aragveli]

ზეცამ ძველებურად იმგლისფერა
რიჟრაჟს ვეგებები თვირთვილიანს
ისევ ვემზადები სანადიროდ
ღმერთიმც დამაბრუნებს სახელიანს.
ფრთხილად ვიპარები სოფლის ბოლოს
ლანდი შეერია უკვე ტყიანს
მთებში ღამით ჭინკა დააბოტებს
დღისით ხარ- ირემის ყვირილია
უკვე მერამდენედ მივაბიჯებ
ბილიკს სიპებიც კი გაელია
ხევში სადღაც ჭოტი ისე კივის
მგონი ხვალ ცოცხალს ვერ მიპოვნიან
აი ავახწიე ჭიუხებს და
ცოტას მივეფიცხე პირით მზიანს
აგერ ცის კიდეზე ჯიხვთა ხოროც
მგელ-კაცს დავემსგავსე პირ-სისხლიანს
ისევ ვინადირებ უხიფათოთ
დედის ლოცვებმაც თუ მომაწია
თავზე გადავევლე ზვავიანებს
მერე დავუყევი ქარაფიანს
ზედვე წავადექი მთის ნადირებს
ჩემში ვაღვიძებდი სულ-ფეთიანს
თოფმა იგრიალა კვლავ უღმერთოდ
ნადირს უკან მივდევ ტყავ-სისხლიანს.
აგერ სულთნ-მბრძოლსაც მივადექი
სევდაც შემეპარა გულით-ქვიანს
ვისთვის გმირობაა ჯიხვის მოკვლა
ვისთვის ცოდვააა და სირცხვილია.
გული გავიგრილე ნაკადულით
მაგრამ სულს რას ვშველი ცოდვილიანს?
დაბლა დავუყევი მოწყენილი
ფიქრით მოვყვებოდი ბალახს ცვრიანს.
გულში ცეცხლი მენთო სინანულის
სხვები მილოცავდნენ სახელიანს.

ეს ჩემი ნაჯღაბნი

[aragveli]

ყელში ამოვიდა გაჩუმება,
მთების ვარამი უნდა ვიყვირო.
თქვენ თუ არ გტკივათ დაჭრილი მუცო,
მარტომ რამდენიც გინდა ვიტირო.
ვერ გაამთელებს მარტოდენ ცრემლი,
ძალთა ერთობა თუ არ ვიხილო.
ვერ გადავარჩენთ ჩამოშლილი არდოტს,
მთა რომ სულ ყველამ ფეხქვეშ ვითრიოთ.
ვერ გავამრავლებთ არხოტში ხევსურს,
ჩვენ რომ თბილისის თავზე ვიფრინოთ.
რა გაამხნევებს ჩარგალში ფშავლებს,
ლექსი რომ მხოლოთ ბარში ვიკითხოთ.
სადღა შემორჩა არაგვს მოსახლე,
არაგველები ცაში ვიძოთ.
უქმათ დაღვრილა წინაპრის სისხლი,
მთა რომ დაცლილი ობლად ვიხილო.
თქვენც თუ არ გტკივათ, თქვნ თუ არ გესმით,
მთებმა რამდენიც გინდა იტიროს.