ალეკო მიშელაშვილის(aragveli ) შემოქმედება ., პოეზია . პარამეტრები

[aragveli]

ზეცამ ძველებურად იმგლისფერა
რიჟრაჟს ვეგებები თვირთვილიანს
ისევ ვემზადები სანადიროდ
ღმერთიმც დამაბრუნებს სახელიანს.
ფრთხილად ვიპარები სოფლის ბოლოს
ლანდი შეერია უკვე ტყიანს
მთებში ღამით ჭინკა დააბოტებს
დღისით ხარ- ირემის ყვირილია
უკვე მერამდენედ მივაბიჯებ
ბილიკს სიპებიც კი გაელია
ხევში სადღაც ჭოტი ისე კივის
მგონი ხვალ ცოცხალს ვერ მიპოვნიან
აი ავახწიე ჭიუხებს და
ცოტას მივეფიცხე პირით მზიანს
აგერ ცის კიდეზე ჯიხვთა ხოროც
მგელ-კაცს დავემსგავსე პირ-სისხლიანს
ისევ ვინადირებ უხიფათოთ
დედის ლოცვებმაც თუ მომაწია
თავზე გადავევლე ზვავიანებს
მერე დავუყევი ქარაფიანს
ზედვე წავადექი მთის ნადირებს
ჩემში ვაღვიძებდი სულ-ფეთიანს
თოფმა იგრიალა კვლავ უღმერთოდ
ნადირს უკან მივდევ ტყავ-სისხლიანს.
აგერ სულთნ-მბრძოლსაც მივადექი
სევდაც შემეპარა გულით-ქვიანს
ვისთვის გმირობაა ჯიხვის მოკვლა
ვისთვის ცოდვააა და სირცხვილია.
გული გავიგრილე ნაკადულით
მაგრამ სულს რას ვშველი ცოდვილიანს?
დაბლა დავუყევი მოწყენილი
ფიქრით მოვყვებოდი ბალახს ცვრიანს.
გულში ცეცხლი მენთო სინანულის
სხვები მილოცავდნენ სახელიანს.

ეს ჩემი ნაჯღაბნი

[aragveli]

თოვლმა მრავალი გზები წაშალა,
სოფელი თეთრად, ხელით დახატა.
შენს ბილიკს მაინც, ვერაფერს შველის,
ჩემი გული რომ მზესთან დამარხა.

ან როგორ წაშლის თოვლი იმ ბილიკს,
ბეწვის ხიდი რომ გამომატარა.
რა გაუხდება, შენს მზერას ფიფქი,
მზის სხივები თუ გამოაყარა.

მე მეეჭვება, სიკვდილი წაშლის??
მას რაც ზვავებმაც ვერ გადაშალა.
მთას შერცხვა ჩემი თანაგრძნობისა,
მიწვა და თოვლი გადაიფარა.




##################

ღმერთო შემინდე ყოველი სუნთქვა,
ღმერთო სულიდან ეშმაკს გამყარე.
ღმერთო წამართვი ეს ბოლო ჯუბა,
რომელიც თურმე გლახაკს გავხადე.
ღმერთო წაიღე ყოველი გროში,
რომელიც თუნდაც ყაჩაღს გავაძრე.
ღმერთო მაპკურე სულ ცოტა მადლი,
სანამ ეს სული ცოდვით გავახმე.
ღმერთო შემინდე ყოველი წუთი,
ამპარტავნება რომ ვერ დავამხე.
ღმერთო წამართვი ის ბილწი ფიქრი,
მეძავ ქალებშიც რომ ვერ დავახრჩე.
ღმერთო შენ იცი ჩემი ღირსება,
რამდენჯერ სადღაც ხევში დავმარხე.
ღმერთო მოვმდგარვარ სულეთის საზღვარს,
მუხლზე დაყრდნობით შემოგცახცახებ.
ჯანდაბას იყოს წავალ ჯოჯოხეთს,
ოღონთ თვალები შემომანათე.


#############

ხელი დამრია წუხელ ქარებმა
სიზმრები ცხადად აატივტივა,
საღამო იყო მშვიდი და უტყვი,
და მწვერვალებზე ზეცას ეძინა.
დავაბიჯებდი მთვარეულივით,
და ფეხქვეშ თითქოს ნისლი მეფინა.
მე სიმარტოვით რათ მჩაგრავ ღმერთო,
ყველა ვარსკვლავი სხვებს თუ ეტრფიან.
მე სიმარტოვის რათ გავხდი მგზავრი,
როცა მთებზეც კი ზეცას ეძინა.


###############

ჩემო ტკივილო და მთებით კუზიანო,
ვისთვის სიამაყევ, ვისთვის ჭირიანო.
ძვლებიც საქართველოს ჭირზე ტირიანო.
სვავნი დაჭრილ არწივს ისევ ებრძვიანო.
მუმლი ბებერ მუხას ისევ ერჩიანო.
ყორღანაშვილებიც ისევ რჩებიანო.
ისე გაგზიდავენ, ვითომ რთველიაო.
ცრემლს არ მოგწმენდავენ, არა სველიაო.
შენი მიწა უკვე, ნაგვის ტევრიაო.
ქართლის დედაც უკვე შენი მტერიაო.
ისე გაფურთხებენ, ვითომ მტვერიაო.
ტაძრის მეთვალყურე, მხოლოთ მტრედიაო.
შენი მგალობელი, მხოლოთ მთებიაო.
ქაჯნი შენი სისხლით, ხრამში თვრებიანო.
ხევში შენი დაწვით , ბევრი თბებიანო.
სხვები ამის ნახვით, შორით ტკბებიანო.
ბაზალეთზე ისევ სისხლის ტბებიაო.
შენთვის დავიწვები, შენთვის დავიხ**ჩები,
ჩემო მთებიანო, ჩემო კუზიანო.