ალეკო მიშელაშვილის(aragveli ) შემოქმედება ., პოეზია . პარამეტრები

[aragveli]

ზეცამ ძველებურად იმგლისფერა
რიჟრაჟს ვეგებები თვირთვილიანს
ისევ ვემზადები სანადიროდ
ღმერთიმც დამაბრუნებს სახელიანს.
ფრთხილად ვიპარები სოფლის ბოლოს
ლანდი შეერია უკვე ტყიანს
მთებში ღამით ჭინკა დააბოტებს
დღისით ხარ- ირემის ყვირილია
უკვე მერამდენედ მივაბიჯებ
ბილიკს სიპებიც კი გაელია
ხევში სადღაც ჭოტი ისე კივის
მგონი ხვალ ცოცხალს ვერ მიპოვნიან
აი ავახწიე ჭიუხებს და
ცოტას მივეფიცხე პირით მზიანს
აგერ ცის კიდეზე ჯიხვთა ხოროც
მგელ-კაცს დავემსგავსე პირ-სისხლიანს
ისევ ვინადირებ უხიფათოთ
დედის ლოცვებმაც თუ მომაწია
თავზე გადავევლე ზვავიანებს
მერე დავუყევი ქარაფიანს
ზედვე წავადექი მთის ნადირებს
ჩემში ვაღვიძებდი სულ-ფეთიანს
თოფმა იგრიალა კვლავ უღმერთოდ
ნადირს უკან მივდევ ტყავ-სისხლიანს.
აგერ სულთნ-მბრძოლსაც მივადექი
სევდაც შემეპარა გულით-ქვიანს
ვისთვის გმირობაა ჯიხვის მოკვლა
ვისთვის ცოდვააა და სირცხვილია.
გული გავიგრილე ნაკადულით
მაგრამ სულს რას ვშველი ცოდვილიანს?
დაბლა დავუყევი მოწყენილი
ფიქრით მოვყვებოდი ბალახს ცვრიანს.
გულში ცეცხლი მენთო სინანულის
სხვები მილოცავდნენ სახელიანს.

ეს ჩემი ნაჯღაბნი

[aragveli]

ხომ შეიძლება გეცხოვრა მთაში,
ყოფილიყავი შენ მწყემსის ქალი.
დილით ნისლები მთებზე გეწველა,
დაისვენებდა სივცეში თვალი.
ხომ შეიძლება მთაში გეცხოვრა,
გეტოლებინა ზეცესთვის თავი.
სადაც მთის ნიავს თავბრუ დახვეულს,
დაადგებოდა აღმართზე ჭვალი.
ხომ შეიძლება მთაში გეცხოვრა,
არ გდომებოდა ქალაქის მჭვარტლი.
ხომ შეიძლება თვალით გენახა,
მთის ხეობიდან ასული ჭავლი.
მე ვიცი სჯობდა იქ შევხვედროდით,
ვერ მოგვეწყვიტა ერთურთზე თვალი
და სიბერეშიც ბრმას მყვარებოდა,
შენი სავალი შარა და კვალი.
ხომ შეიძლება მთებზე გემარხა,
ჩემი დაღლილი ხორცი და ძვალი.
მაგრამ განგებამ ბევრი იცინა
და მოიქნია ნაფერი ხმალი.
გზები ერთურთზე ისე გაჰკვეთა,
რომ ქაჯებს დარჩათ ოცნების ქალი.

********************


ნისლები, მთების ნასუნთქი ორთქლი,
ნიავმა თავზე გადამაყარა.
ჩამოიწია ზეცა მოქუფრდა
და ცრემლი თმებზე ჩამომაღვარა.
თავისუფლების ღვთიურმა განცდამ,
მთელი ცხოვრება მთებში მატარა.
მატარა როგორც ჭიუხის ქარი
და მწვერვალებზე ფერფლად დამყარა.
თავისუფლება ფერფლადაც გიჯობს,
სანამ განგებამ მონად დაგმარხა.
თავისუფლებას აქ მთებზე სძინავს
და თავი უკვე თერგში ჩახარა.
მოდით იყვირეთ , მოდით აღვიძეთ,
სანამ ზვავებმა, სულ მთლად დაფარა.

*********************
ამოიწია მზე ამოცურდა
და მთებს კალთებზე ჩვილივით უზის.
ჩვილივით უზით, მზე გაზაფხულის
და ზამთარს უკვე ყორღანებს უთხრის.
ზვავის ნაჟური თერგმა იშვილა
და მღვრიე ტალღებს ჭინკები უხტის.
მუხლი მოღალა ზამთროს ქარებმა,
ნამქერებს უკვე ფიფქებიც უჭირს.
ნასოფლარები მზეზე ჰკიდია
და წუთისოფელს ჩირივით უღირს.
იქნებ გაზაფხულს მთაში შემოსვლას,
უჩვენოთ უკვე უფალი უშლის.

***********************
მე თვითონ მიკვირს , როგორ გავუძლე
როგორ ვათრიე სული წყეული.
როცა გამვლელი ზარმაციც მგლეჯდა
და ჩავამთავრე ასე წლეული.

როცა სამართალს ბრბოში ვეძებდი
და ციციკორე ჰყავდათ მოთავე.
როცა ლინჩის წესს ისე გიდგენენ,
რომ ღვთისნიერი ვერვინ მონახე.

ჩაჩოქილი ხარ პირველ ქვას უცდი,
უცდი თვალები შეაგებო შენზე უარესს.
ჯერ არ მომკვდარხარ, მაგრამ რაც დაგრჩა,
იმას მათ უკვე წილი უყარეს.

მე უკვე მიკვირს როგორ გავუძლე,
როგორ აღვსდეგი ფერფლად ფენიქსი,
ახლა სფინქსივით როგორღა ვდგავარ!?
როცა დამისვეს გულზე დეფისი.