ალეკო მიშელაშვილის(aragveli ) შემოქმედება ., პოეზია . პარამეტრები

[aragveli]

ზეცამ ძველებურად იმგლისფერა
რიჟრაჟს ვეგებები თვირთვილიანს
ისევ ვემზადები სანადიროდ
ღმერთიმც დამაბრუნებს სახელიანს.
ფრთხილად ვიპარები სოფლის ბოლოს
ლანდი შეერია უკვე ტყიანს
მთებში ღამით ჭინკა დააბოტებს
დღისით ხარ- ირემის ყვირილია
უკვე მერამდენედ მივაბიჯებ
ბილიკს სიპებიც კი გაელია
ხევში სადღაც ჭოტი ისე კივის
მგონი ხვალ ცოცხალს ვერ მიპოვნიან
აი ავახწიე ჭიუხებს და
ცოტას მივეფიცხე პირით მზიანს
აგერ ცის კიდეზე ჯიხვთა ხოროც
მგელ-კაცს დავემსგავსე პირ-სისხლიანს
ისევ ვინადირებ უხიფათოთ
დედის ლოცვებმაც თუ მომაწია
თავზე გადავევლე ზვავიანებს
მერე დავუყევი ქარაფიანს
ზედვე წავადექი მთის ნადირებს
ჩემში ვაღვიძებდი სულ-ფეთიანს
თოფმა იგრიალა კვლავ უღმერთოდ
ნადირს უკან მივდევ ტყავ-სისხლიანს.
აგერ სულთნ-მბრძოლსაც მივადექი
სევდაც შემეპარა გულით-ქვიანს
ვისთვის გმირობაა ჯიხვის მოკვლა
ვისთვის ცოდვააა და სირცხვილია.
გული გავიგრილე ნაკადულით
მაგრამ სულს რას ვშველი ცოდვილიანს?
დაბლა დავუყევი მოწყენილი
ფიქრით მოვყვებოდი ბალახს ცვრიანს.
გულში ცეცხლი მენთო სინანულის
სხვები მილოცავდნენ სახელიანს.

ეს ჩემი ნაჯღაბნი

[aragveli]

გაიხარეთ მადლობა. ზახარ ჯიგარი ხარ.

******************

ჯაჭვის პერანგი ისე ჩაგვხსნია
რომ წინაპარი მიწიდან კერავს.
გალავნის კედლებს გასვლია ყავლი
და ხალხი იმედს, მიწიდან კენკავს.

რამდენ ანგელოზს ვერ გავუფრთხილდით,
გოლგოთას უკვე სისხლისფრად ფერავს.
ჩვენ ხომ იმდენი მადლი დავმარხეთ,
რომ სიყვარული მიწაში ფეთქავს.

ჩვენ ხომ იუდა უნდა განვსაჯოთ
და მხოლოდ ჩვენი სიმართლის გვჯერა.
სხვის სიმცირეზე უნდა ვიცინოთ,
ჩვენსას ვერ ვამჩნევთ, არა და ვერა.

ანგარებისთვის უნდა ვილოცოთ,
მხოლოდ ხორცისთვის, გაძღება ძერა.
ვერ მოვიშალეთ უმადურობა
და სასწაულის უნდობლად მზერა.

აქ საქართველოს ყავლი გასვლია,
მხოლოთ წინაპრის საგზალით ძღება.
აქ სასთუმალთან ბიბლია გვიდევს
და სული მაინც ეშმაკით თვრება.

**********************
მე მარტოობის ბღავილი შემშლის
და განთიადზე ცოლად მოგიყვან.
შენ ზღვა ოცნების ახდენას უცდი,
მე კი ამ ზღვიდან ერთ წვეთს მოგიტან.

შენ აბრეშუმის გზას ელოდები,
მე ნარ-ეკალზე, წყლულებს მოგიბან.
შენ ბავშობიდან უფლისწულ უცდი,
მე კი უბრალო გლახა მოგივალ.

მოვალ და ვიცი ჩუმად დაწყევლი,
დედამიწაზე ბედ-იღბლის სარწყავს.
რომ ბროლის კოშკი ჩამოიშალა
და მიახწია ეშმაკმა საწადს.

ბოლოს კი ბოლოს მე ვიცი ჩემო,
დატრიალდება ეგ ფიქრი წაღმა.
ამ დაღლილ სულში ჩამოიხედავ
ჩამოიხედავ და არსად წახვალ.

მიხვდები მერე ის ერთი წვეთი,
რომ ათას ზღვაზე უკეთა სჩანდა.
ვინც აბრეშუმის გზა აირჩია,
ფუფუნებაში უღმერთოდ წახდა.

უფლისწულს თურმე გლახაშიც სძინავს,
და ერთ დღეს თურმე აგიხდენს ზღაპარს.
სულში უღმერთოდ ჩაგისახლდები,
ვეღარ გაავლებ, ჩვენს შორის საზღვარს.


****************************
დაუშვით ფარდები სინათლე არ მინდა,
მაგ თვალთა ნაშუქი სხივები მეყოფა.
დაუშვით ფარდები, მზეს ჩამოაფარეთ
და ჩემთვის დაიწყოს მაგ თვალთა მეფობა.

შეკარით სივრცე და ჰაერი არ მინდა,
მე შენი ნასუნთქი ორთქლიც კი მეყოფა.
შეკარით, შებოჭეთ სხვა სივრცე არ მინდა,
შენს გულში პატარა ადგილი მეყოფა.

ნისლი მიუსიეთ , ეს მთვარე დამარხეთ,
შენს თავს მეცილება და გულზე მესობა.
გააქრეთ ზაფხული , სხვა სითბო არ მინდა,
მაგ გულზე მე თავის მიდებაც მეყოფა.

დახურეთ კარები არავინ არ მინდა,
საკმარი მავნეს და ნაჭრევი მეტყობა.
მზე თუნდაც ჩავიდეს, დადგეს აღსასრული,
მაგ თვალთა ნათელი სამყაროს ეყოფა.


********************
ერთი ნახვით, შევიყვარო მინდა,
ერთი გვქონდეს, დადებული ზავი.
ზაფხულივით მწველი მზერა მინდა,
ერთი ნახვით, შემაყვარო თავი.

მე ერთგული, ორი გული მინდა,
რომ სხვას, არც როს გავაპარო თვალი.
მთელ სამყაროს ვანაცვალო მინდა,
მისი თუნდაც პაწაწინა ხალი.

ჩვენს სავალად ცის ლაჟვარდი მინდა,
სანთელივით დავუტოვოთ, ჩვენს მომავალს კვალი.
მსურს წვიმაში მივდიოდეთ, მე და შენ და ბავშვი,
ნაფეხურებს ასდიოდეს, სიყვარულის ჭავლი.