,,ახ სირუმ, სირუმ,, ანუ თალგამი, იერევან, სტალიცა კავკაზა.... პარამეტრები

[ჩელე]

.... ხოდა, ტელეფონს რომ დავხედე თავადი ივანე თოდუა დამეწერა. არა და ღამის 11 საათი იყო უკვე. ვიფიქრე: დალევისთვის გვიანია, სადმე ტალახში საბოდიალოდ ხომ გვიანია და გვიანი მეთქი. ნეტა რა უნდა იყოს მეთქი და ვუპასუხე ინტერესნი სახით.

-ალო
-რავა ხარ?
-რავი, ვაარ რაა, ცოტაღა მტკივა- მეთქი
-რა გტკივა?
-სამშობლო ივანე, სამშობლო.
-ხოოო, ეგ ვის არ სტკივა?
-შენ როგო ხარ?
-კარგად, ბიჯო არ გინდა გამოხვიდე და დავლიოთ?- და უეცრად განქრა ფიქრნი ჩემნი, რომ დალევისთვის გვიანი იყო.
-რა ვიცი აბა? კი მინდა მაგრამ გვიანი არ არის- ვკითხე მაინც ყოველი შემთხვევისთვის.
-ეეე გვიანი არა ისა კაცო, დააჯექი მანქანას და გამოდი.
-ცოტა ადრე მაინც დაგერეკა?
-გამოდი, გამოდი.
-მაიცა შენ რომ გამოხვიდე არა?
-ეე მე რომ გამოვიდე მერე სახლში ვინ წამიყვანს?
-ვააა, მე რომ გამოვიდე მე ვიღა წამიყვანს?

მოკლედ, ბევრი რომ არ გავაგრძელო ვერ შევთანხმდით. ცოტა ხანში ისევ გამოისახა ივანე ჩემი ტელეფონის ეკრანზე.

-რა გინდა კაცო, რათ არ გასვენებს მამაზეციერი?-ვკითხე
-კარგი დალევა არ გინდა და ნუ გინდა. თუ არ დავლევთ, წამოდი მაშინ ერევანში წავიდეთ.
-ეეე?...
-რა ეე??
-მაიცა კაცო, ერთი ეს გამაგებინე, ერევანი და დალევა რა შუაშია?
-არაფერ შუაში, ,,შნორკელი,, მაქვს წამოსაღები.
-შნორკელიიი???
-..........

11:30-ზე უკვე ჩემთან იყო. ავიბარგე, ავიღე ფოტოაპარატი, ჩემი ჯიპიესი რადგან მინდოდა მენახა თუ იყო ჩაწერილი ერევანის რუკა, პასპორტი და ჩავჯექით მანქანაში. მანამდე მაცდონალდში გავიარეთ, საქორწილო სუფრა წამოიღო, გამოხვეტა რაც კი რამე იყო.

-კი მარა, რად გინდა ამდენი?
-სოფო და ბავშვიც მოდიან...
-კარგი, მე ჯანდაბას და მაგათ რაღას ერჩი ამ შავ შუაღამეს?
-მე არაფერს არ ვერჩი, უნდათ წამოსვლა.

დაახლოვებით 12:05-ზე გავედით ფოლკსვაგენ გოლფ-4_ით. საზღვრამდე მნიშვნელოვანი არაფერი მომხდარა. გადავედით სომხეთის საზღვარზე. იქ კი სსრ-ს დროინდელი მილიციელები დაგვხვდნენ. ცოტა დავიძაბე. მაგრამ მილიციელი ბიძიები კეთილგანწყობილნი აღმოჩნდნენ და ზედმეტი დაბრკოლების გარეშე გაგვიშვეს. დავადეწით გზას. განსხვავება არაფერი იყო. ბუნება იგივე, მანქანები-იგივე, სახლებიც- იგივე. ერთადერთი რაც აღმოვაჩინე, ჩვენი სომხებისგან განსხვავებით, ერევნელი სომხები ძალიან თეთრები არიან. ესენი რამ გააშავა აზრზე არ ვარ......

04:00-ზე ერევანში ვიყავით უკვე. დიდი შუქნიშნები, განათებული ქუჩები, ერევნის შესასვლელი ლას-ვეგასი გეგონება იმდენი კაზინო და სათამაშო სახლებია, ბევრი ხიდები, აქა-იქა ტუნელებიც და ტაქსები. ირგვლივ სიმშვიდე. დავიწყეთ სასტუმროს ძებნა, მაგრამ ჩვეულებრივი სასტუმროსი არა, ეს იყო არაჩვეულებრივი სასტუმრო, რომელიც საკმაოდ დიდი ხანი ვეძებეთ. მთელი ღამე ვიარეთ, ხან რომელ ქუჩას მივასკდით და ხან რომელს, ხან ერთ ტაქსისტს ვკითხეთ: სასტუმრო ვენეცია სად არის ხომ არ იცით? მაგრამ არავინ არაფერი იცოდა: ეგეთი სასტუმრო, ერევანში არ არსებობსო. მერე ერთმა გვითხრა:

-ვენეცია არ ვიცი, მაგრამ ვალენსია კი ვიციო.
-მოიცა კაცო, ვალენსია ხომ არ არისო- შემეკითხა ვანიჩკა.
-აუ, ვანიკო, აზრზე არ ვარ, მეც ეხლა მოვედი-მეთქი.
-აუ, ეგ არის ნაღდად.

მოკლედ ვკითხეთ თუ რომელ ქუჩაზე უნდა გვეძებნა ეს სასტუმრო , მოვნიშნეთ ჯიპიესზე და გავუდექით გზას. ცოტა იმედი მომეცა, თან ივანემ გამამხნევა: ეგ არის ნაღდად ვიცი-ო და მეც რა მინდოდა მეტი. ვიჯექი წყნარად და ველოდი როდის მივიდოდით დანიშნულების ადგილამდე. მაგრამ ცოტა ხანში მივხვდი, რომ მთლად ისე არ იყო საქმე. აშკარად ვიცანი გზა, რომლითაც მოვედით.

-კაცო, ეს ის გზა არ არის, რომლითაც მოვედით?
-ხოოო, ეგ არის და იმ ტაქსისტს მოვუტყლარჭავ სიფათს თუ სადმე ვნახე....

ვაი შენს ჩელეს გავიფიქრე და ბედს შევეგუე. ამასობაში შევნიშნე, რომ ცოტა ინათა. საათს დავხედე შიშით. 05:35 იყო. მივედით სასტუმრომდე როგორც იქნა. გადავედით. აშკარად არ იყო ის რაც ჩვენ გვინდოდა. პორტიე შემოგვეგება. აბა რით შემიძლია გემსახუროთო. ვანომ ეგრევე ფასი ჰკითხა. დავითვალეთ და 280$ გამოდიოდა მთლიანად.

-ამათ შიგ ხომ არა აქვთ- ვიკითხე ჩემთვის
-დარწმუნებული ვარ რომ პასუხი დადებითია- მომიგო ვანომ და ისევ პორტიეს მიუბრუნდა. -ხომ არ იცი სასტუმრო ,,ვენეცია,, სად არის?
-,,ვენეცია,, არ ვიცი და ,,ვალენსია,, აქ არის
-ეს გვეკაიფება ტოო.... ინტენეტი გაქვს?
-კი
-დამსვი რაა კომპიუტერთან

პორტიე გამოშტერდა, მაგრამ ვანოს სახეს რომ შეხედა ეგრევე გვერდით გაიწია

-დაბრძანდით...

ცოტა ხნის ძებნის შემდეგ იპოვნა სანატრელი ,,ვენეცია,, მოვზეს ხორეცანის ქუჩა. მადლობა გადავუხადეთ პორტიეს და დავტოვეთ გაღიმებული. თუმცა ჩვენ არ გვეღიმებოდა. მოვნიშნეთ ჯიპიესზე ხორეცანის ქუჩა და წამოვედით. ვიარეთ, ვიარეთ, კიდევ ვიარეთ, მერე ცოტაც ვიარეთ და უცებ გაიჩითა ნანატრი ხორეცანის ქუჩა. უკვე გათენებულიყო. მაგრამ მაინც ისე ვერ იყო საქმე როგორც უნდა ყოფილიყო. კი ვიპოვნეთ ეს ქუჩა, მაგრამ სულ სადღაც 300 მეტრში იკარგებოდა ეს ქუჩა და სხვა ქუჩაზე გავდიოდით. თურმე აუხვიე რააა მარჯვნივ, მერე მარცხნივ, მერე გაზგასამართ სადგურთან მარცხნივ შეუხვიე, გაიარე 100 მეტრი, მერე მარჯვნივ ჩიხში შედი და ეგ არის, ზედ შუაგულ ,,ვენეციაში,, ხარ. მოკლედ ძალიან ბევრი ვიბოდიალეთ, ვარღვიეთ წესები. ისე მეფსმოდა კინაღამ გავსკდი, უკვე ყაბულს ვიყავი შუა გზაზე გაეჩერებინა და გადავსულიყავი. ხან როგორ დავჯექი და ხან როგორ, მაგრამ არ მიშველა. ვაიმე ჩემო თაო, დანძრეული გაქვს და ვერ გაგიგია. ბოლოს ვანოსაც მოეშალა ნერვები და....

-ამის დედაც ვატირე, პირველივე სასტუმროში შევიდეთ რაღა ვქნა?
-ხოოო ვანო ეგრე ჯობია ძმაო, თორე ცოტა ხანში, შარდი თვალებიდან გადმომასხამს.

ეხლა დავიწყეთ ,,პირველივე სასტუმრო,,-ს ძებნა. ეს სადღა წავიდა წეღან აქ არ იყო? ვფიქრობდი და თან ფეხებს ვუჭერდი. თან გვერდს ვიცვლიდი რომ მარცხი არ განმეცადა.

-ე ბიჯო გამიჩერე- აღმომხდა ბღავილი
-მოიცა კაცო რა უნდა გაგიჩერო სასტუმროს ვეძებ.
-გამიჩერე, თორე მანქანას წაგიბილწავ
-ეეე სასტუმრო

გავიხედე.

-აბა სასტუმრო?
-აი იქ
-სად ხედავ სასტუმროს ნუ გამაგიჟე?
-ვერ ხედავ?
-ვერა კაცო რა სასტუმრო?
-აიი.... და სასტუმროს მაგივრად ხელში საჯარო სამსახური შეგვრჩა, სადაც რატომღაც 3 ქვეყნის დროშა ფრიალებდა
-კაცო მეკაიფები?-ვკითხე
-არა, სასტუმრო მეგონა.....

მაგრამ იმან დამამშვიდა, რომ სულ რაღაც 100 მეტრში მე დავინახე შარდიანი თვალებით წარწერა HOTEL

-ვანო, დროზე 100 მეტრი პირდაპირ და მერე 15 გრადუსი მარჯვნივ.... დროზეეე.....

შევედით, მაგრამ შევარდნას უფრო ჰგავდა.

-ტუალეტი სად არის?- ეგრევე ვიყვირე.
-ყურადღებას ნუ მიაქცევთ, ცუდად არის- დაამშვიდა პორტიე ვანომ.
-კარგი, ზემოთ ადი და მარჯვნივ კარში შედი.

გავვარდი. მთელი 5 წუთი ვიდექი და სიამოვნებისგან ვკრუტუნებდი. რომ ჩამოვედი ჰოლში, ვანოს სახე არ მომეწონა.

-რა ხდება?
-240$ მითხრეს.....
-ბიჯო, უკვე გათენდა და დაძინებას რაღა აზრი აქვს? მაღაზიაც გაიღება და წავალთ რააა.
-სოფოს და ბავშვს რა ვუყო?
-ხოოო....
-ინტერნეტი გაქვთ?-ჰკითხა პორტიეს.

მეორედ მოძებნა ინტერნეტში ,,ვენეცია,, ნომერი ამოვიწერეთ და დარეკვა მოვითხოვეთ. ერთი ზარის უფლება კი გვქონდა. უკმაყოფილო სახით, მაგრამ დაგვთანხმდა ქალბატონი-დეიდა პორტიე. როგორც იქნა გავარკვიეთ სად უნდა წავსულიყავით. ბევრი რომ არ გავაგრძელო, მივედით როგორც იქნა. არ მჯეროდა, მაგრამ მივედით.

საათს დავხედე. უკვე 07:10 იყო. მაგარი დაღლილები ვიყავით, მაგრამ რაც იქ ვნახე, ნამდვილად ღირდა ეს სასტუმრო. ჯერ ფასით 70$ დაჯდა, მშვენიალური სიტუაცია, გაწკრიალებული ოთახები. არაჩვეულებრივი გარემო. მერე მივხვდი, რატომაც ეძება ამდენი ხანი ეს სასტუმრო ვანომ. ორი საწოლი ოთახი თავისი ჯაკუზებით და მისაღებით.

აი ისიც:

ეს ჩემი საწოლი ოთახი.





აი აქ ჩაწოლა კი ნაღდად ღირდა.



ეს ვანო.



ეს კი მისაღები ოთახი.





ვანოს მეუღლე