ალეკო მიშელაშვილის(aragveli ) შემოქმედება ., პოეზია . პარამეტრები

[aragveli]

თოვდა ისეთი სინაზით თოვდა,
თითქოს უფალი სუდარას ქსოვდა.
თოვდა და ცოტა ქარებიც ქროდა,
სივრცეს სიკვდილის სურნელი ჰქონდა.
სურნელი ჰქონდა, სურვილიც ჰქონდა,
მაგრამ უფალი სხვა გვარად ბჭობდა.
კარი შეაბა ნისლმა ჰორიზონტს,
და მის შეღებას ვირაცა მთხოვდა.
მთხოვდა და ალბათ იმედიც ჰქონდა,
ჩემს თვალებში ხომ ჭინკები ჰკრთოდა.
გადავაბიჯე ნისლში შევცურე
და თურმე წასვლას, დარჩენა სჯობდა.
დარჩენა სჯობდა, რადგან წასვლაში,
გმირობის მხოლოთ სურვილი მქონდა.

[aragveli]

მე სხვანაირი სამყარო მსურდა,
ჩემთან ზღაპრების ცეცხლი ელავდა.
ჩემს ბედთან ძაღლი რას გახდებოდა,
ძაღლის მაგივრად მგლები ყეფავდა.

თვალწინ დამიკლეს წლებმა წიქარა,
და ასფურცელა სადღაც ფეთქავდა.
თავი მომიჭრეს ნაცარქექიას,
დევი მის თავზე ხანჯლებს ფერავდა.

დამინაკუწეს წლებმა სამეფო,
წლები სულისთვის ჩარჩოს ჰკერავდა.
გამინაპირეს რეალობაში
და ბედი ჩემთვის ხანჯალს ლესავდა.




**************************
შემოდგომაა ტატნობზე
ნისლის ფთილები ყრიაო.
ბევრი ვიარე მგელივით,
გადავიარე ფრიალო.
გადავიტყავე მუხლები,
ხევებში ზვავი ყრიაო.
სული შემბერე ნიავო
სანამ შარს გადამყრიანო.
მთიდან რომ სივრცეს გავცქერი,
მეფენიც თავს მიხრიანო.
მკლავზე რომ ღრუბლებს დაიწვენ,
ბატონი ვინ მიგდიაო.
თავისუფლების აკვანი
სწორეთ მთამ დაარწიაო.
მე აქ სიკვდილსაც ყაბულს ვარ,
თუ წერამ მომიწიაო.
წამოუბერეს ქარებმა,
ნისლი მთას გადადიანო.
ღამეს ეხებში ვათენებ,
სიპები ძილში მცდიანო.
დღისით ასას წყალს მივტოპავ,
მხრით ზეცა მიკავიაო.
ჯიხვები უნდა მოვხელო,
ცოდვები გავიმთლიანო.
თუ ერთხელ ჯიხვი დათოფე,
მოწამლული ხარ ტიალო.
მერე თუნდ ცოლი გაგექცეს,
მაინც ვერ დაგიშლიანო.
თუკი შუნ -ჯიხვი დავთოფო,
ნუ გამითენებ მზიანსო.
ცის ნამი ქუჩის ღერებზე
ცრემლებად ჩამოდიანო.
გული ხარ- ჯიხვზეც შემტკივა,
ისიც ხომ ვაჟკაციაო.
როგორც ალუდას, მუცალი
ხან ისე სულში მჭრიანო.
რა ვქნა უფალო შემინდე,
გული არ დამიზიანო.
ჩემი ბრალი ხომ ის არის,
მონადირე რომ მქვიანო.

[Hubert]

ყოჩაღ არაგველო !!

[aragveli]

სადაც ნისლები ფეხქვეშ მიყრია
და ზეცამდეა არც ისე შორი,
იქ ამიყვანეთ იქ დამასახლეთ,
სადაც არ არის შფოთი და ჭორი.
სადაც ღრუბლებმა გადამიარა
და შუბლზე თბილი დამისვა ტორი.
იქ ამიყვანეთ ,იქ დამასახლეთ,
უნდა ფიქრების დავიდგა გორი.
ჩემი ცხოვრება მგლის ყმულია,
ან ცის კიდეზე, დაღლილი ქორი
და ნუ მომძებნით რათგან თქვენამდე
ამ მთის გარეშეც შორია, შორი.

[aragveli]

ჩემი დეიდაშვილია , ჩემს ლექსზე ააწყო და მგონი კარგი გამოვიდა.

[giuli]

ალიკ დათოს ველაპარაკე და გინდა მომიტანოს გინდა გადმოაგზავნოსო.

[შადი შამოდი]

სიმღერა ძალიან კარგი გამოსულა. "ჩემი ცხოვრება მგლის ყმუილია, ან - ცის კიდეზე დაღლილი ქორი". ამ სტრიქონების ავტორობას კიდე ბარე ორი მაგარი პოეტი ინატრებს. დამიჯერეთ

[assassin29]

aragveli

შემატოკა რასაც ქვია. საღოლ ძმა ძაან მაგარი სიტყვებია

[ჰერცოგი]

aragveli
კარგია ქართველო ბოლომდე მიაწექი

[aragveli]

დიდი მადლობა ყველას , გადავგზავნე ძია გიულ მადლობა.

[aragveli]

შენ სასთუმალთან, აპრილი გიწევს,
მაისის სიომ გადაგიარა.
გადაგიარა შენ არ გაჰყევი,
და დარდით მთებში იბორიალა.

შენ სასთუმალთან იები ყვავის
და დეკემბერი გაჩნდა იარად,
ვერ შეითვისე იანვრის სუსხი,
ყვავილები რომ გაგიტიალა.

შენი თვალებით დათვრა ივნისი
და ივლისამდე მთვრალმა იარა.
შენ გვირილებში მაშინ გიპოვეს,
გაზაფხულმა რომ იმშობიარა.

**********************

მთები ხომ ჩვენი , თითქოს არცაა,
მხოლოდ ზე-კაცთა გამხდარა ტახტი.
დევები ბარში გადმოხვეწილან,
ზურგზე ემჩნევათ კოპალას ლახტი.

მთები ხომ უფლის ტახტრევანია
კლდის ეხებშია ზე-კაცთა სახლი.
მთები ღირსეულ კაცთა ხვედრია,
ჩვენ ვინ გვარგუნა ,მირონის საცხი.

და ამიტომაც არ გაგიკვირდეს
გულში დარჩები ყველას არაკად,
მწვერვალზე ასულს, ცა თუ მოგერგო,
დედამიწა კი გეპატარავა.

[kajuberi]

aragveli

საღოლ

[aragveli]

ხომ შეიძლება გეცხოვრა მთაში,
ყოფილიყავი შენ მწყემსის ქალი.
დილით ნისლები მთებზე გეწველა,
დაისვენებდა სივცეში თვალი.
ხომ შეიძლება მთაში გეცხოვრა,
გეტოლებინა ზეცესთვის თავი.
სადაც მთის ნიავს თავბრუ დახვეულს,
დაადგებოდა აღმართზე ჭვალი.
ხომ შეიძლება მთაში გეცხოვრა,
არ გდომებოდა ქალაქის მჭვარტლი.
ხომ შეიძლება თვალით გენახა,
მთის ხეობიდან ასული ჭავლი.
მე ვიცი სჯობდა იქ შევხვედროდით,
ვერ მოგვეწყვიტა ერთურთზე თვალი
და სიბერეშიც ბრმას მყვარებოდა,
შენი სავალი შარა და კვალი.
ხომ შეიძლება მთებზე გემარხა,
ჩემი დაღლილი ხორცი და ძვალი.
მაგრამ განგებამ ბევრი იცინა
და მოიქნია ნაფერი ხმალი.
გზები ერთურთზე ისე გაჰკვეთა,
რომ ქაჯებს დარჩათ ოცნების ქალი.

********************


ნისლები, მთების ნასუნთქი ორთქლი,
ნიავმა თავზე გადამაყარა.
ჩამოიწია ზეცა მოქუფრდა
და ცრემლი თმებზე ჩამომაღვარა.
თავისუფლების ღვთიურმა განცდამ,
მთელი ცხოვრება მთებში მატარა.
მატარა როგორც ჭიუხის ქარი
და მწვერვალებზე ფერფლად დამყარა.
თავისუფლება ფერფლადაც გიჯობს,
სანამ განგებამ მონად დაგმარხა.
თავისუფლებას აქ მთებზე სძინავს
და თავი უკვე თერგში ჩახარა.
მოდით იყვირეთ , მოდით აღვიძეთ,
სანამ ზვავებმა, სულ მთლად დაფარა.

*********************
ამოიწია მზე ამოცურდა
და მთებს კალთებზე ჩვილივით უზის.
ჩვილივით უზით, მზე გაზაფხულის
და ზამთარს უკვე ყორღანებს უთხრის.
ზვავის ნაჟური თერგმა იშვილა
და მღვრიე ტალღებს ჭინკები უხტის.
მუხლი მოღალა ზამთროს ქარებმა,
ნამქერებს უკვე ფიფქებიც უჭირს.
ნასოფლარები მზეზე ჰკიდია
და წუთისოფელს ჩირივით უღირს.
იქნებ გაზაფხულს მთაში შემოსვლას,
უჩვენოთ უკვე უფალი უშლის.

***********************
მე თვითონ მიკვირს , როგორ გავუძლე
როგორ ვათრიე სული წყეული.
როცა გამვლელი ზარმაციც მგლეჯდა
და ჩავამთავრე ასე წლეული.

როცა სამართალს ბრბოში ვეძებდი
და ციციკორე ჰყავდათ მოთავე.
როცა ლინჩის წესს ისე გიდგენენ,
რომ ღვთისნიერი ვერვინ მონახე.

ჩაჩოქილი ხარ პირველ ქვას უცდი,
უცდი თვალები შეაგებო შენზე უარესს.
ჯერ არ მომკვდარხარ, მაგრამ რაც დაგრჩა,
იმას მათ უკვე წილი უყარეს.

მე უკვე მიკვირს როგორ გავუძლე,
როგორ აღვსდეგი ფერფლად ფენიქსი,
ახლა სფინქსივით როგორღა ვდგავარ!?
როცა დამისვეს გულზე დეფისი.

[kajuberi]

[ზახარა]