ალეკო მიშელაშვილის(aragveli ) შემოქმედება ., პოეზია . პარამეტრები

[kajuberi]

aragveli
საღოლ მაგარია .დადე კიდე თუ გაქვს ლექსები

[Hubert]

aragveli

[aragveli]

მხოლოდ რწმენა და მთა მინდა
სიმშვიდე , მინდვრის სურნელი
სადმე მიმაგდეთ ჭიუხებს
ცა იყოს ჩემი მკურნელი.
არ დავნებდები საწუთროს
ლექსის ვიქნები მთხუპნელი.

შემოგევლეთ მიხარია თუ მოგწონთ.

[megreli]

aragveli

სხვების სიტყვებს არ ვიცი რა დავამატო...

ისე კი შენი ლექსების თემა ცალკე რო გახსნა არ გინდა ?

[aragveli]

არ არის საჭირო იყოს აქ. ამასაც დავდებ მაშინ.

იყო წალკოტი და უფლის ბინა,
ზეზვა-მზიას სანამ მოუგვნია.
უფალს დაუთმია მოწყალებით,
თავად ზეცად ყოფნა მოსურნია.
მერე კერპებით და ზარ-ზეიმით
თურმე უფალიც კი დაგვიწყნია.
გონი გაუნათა უღმერთოებს
ნინოს ჯვარით როცა ულოცნია.
იყო უღრანი და შიგ ხოხობი,
ახლა თბილისად რომ უძახიან.
გონი დაუკარგავთ შიშისაგან,
მტერს რომ გორგასალი უნახია.
იყო დავითი და დარუბანდი,
დიდგორს სელჩუკნი რომ გვიკაფნია.
აბა ვინ შეჰბედავს დამარცხებას,
სადაც დემეტრეს და ცოტნეს ზრდიან.
ზეცა გაყინულა სიმწრისაგან
სამას არაგველს რომ თავებს ჭრიან
ჩვენი ღალატი და ჩვენი მარცხი
აქ ხომ მინდორ -ველებს ზედ ატყვია.
ჩვენი ცოდვითა და სიმწრისაგან
გარეჯს უდაბნოებს უტირია.
როცა ეგონათ რომ გავნადგურდით ,
ჩვენში ალგეთის მგლებს აღარ ზრდიან,
მაშინ კვლავ ვანახეთ შინდისი და
ქაჯნი ისევ ისე შიშით ჰკრთიან.
მოდი ნუ წავლეკავთ ამ ქვეყანას
ჩვენც ხომ ქართველები გვრქვია.
მოდი ვუპატრონოთ სიკვდილამდე
სანამ ახალ გმირებს ზრდიან.

[aragveli]

მთვარეს შესცივნია იანვარში
ზეცას მგლის ყმუილი შეჰყინვია
ირმებს უკვალიათ მთებზე თოვლი
ჭადარს სამოსი არ შერჩენია.
ტყეში გაუფატრავთ ტოტია და
თოვლზე სისხლის კვალი ამჩნევია.
ისევ შიმშილობენ ბეღურები
რა ქნან სამშობლოს ვერ ელევიან.
სულში საამური სიმშვიდეა,
მთები ზამთრის ძილს რომ ეძლევიან.
სერზე მიაბოტებს მონადირე
ნადირს ძილი არც დღეს უწერია.
ღამეს მოუკვლია მზის სხივი და
ყინვას ჩემს ფანჯრებზე უქარგია.
ისე გულადათ დგას იანვარი
თითქოს დღეებს მასაც არ უთვლიან.

ეს იანვარსსსსს

[kajuberi]

aragveli
წიგნის გამოცემას არ აპირებ?

[aragveli]

არა მგონია ღირდეს. ეს ლექსები უბრალოდ ჩემი უსაქმურობის წამალია.

[aragveli]

მე რომ მეგონა უშენოდ
დავიღვრებოდი ცრემლადა
დავიღამებდი სამზეოს
შენი ღიმილის ჩრდილადა
ვერ გამკურნავდა წამალი
სულ ვიავდრებდი წვიმადა
მივეგდებოდი ძაღლივით
წასული გრძნობის მცველადა,
სულ გამთელავდა საწუთრო,
გადვიქცეოდი რეტადა.
არ გავივლებდი სხვის სახელს
სულს ექმნებოდი კერპადა.
თურმე არც მასე ყოფილა,
როგორაც გული ღელავდა.
თურმე არც მასე იწვიმებს
როგორც ჭექდა და ელავდა.
დრომ სულ მილოკა ჭრილობა
მალამო გამიზიარა.
ახლა ფერმკრთალად მაჩნიხარ
წლები წაგშლიან მთლიანად.

[aragveli]

ღამით სიზმარი მეწვია
ამიტაცა და ამრია
სადღაც საფლავებს მიმაგდო
სადღაც სულეთში გამრია.
აქეთ უმკლაო მუცალი
იქით ჯოყოლაც სტანია.
სისხლი გმართებსო შენ ჩვენი
ცოდვებით დანაღვარია.
კაცმა კაცურად უნდა ზღო
რაც დატოვილი ვალია.
თვალი ვარიდე გავწიტლდი
ავტირდი როგორც ქალია.
თვალი მარიდა ორივემ
შეცბა და ზიზღიც გარია.
წახდენილანო ბეჩავნი
ზვიადაურის გვარია.
ასეთ ცოცხალსა რით ვერ სჯობს,
ის ჩვენი ხანჯლით მკვდარია ???
გული ცოცხლობსო იმისი,
ღირსებაც ისევ საღია.
ეს ცოცხალ ლეშად ქცეულა,
ფეხს გვილოკს როგორც ძაღლია.
ამას ჩვენს გვერდით რა უნდა
გულჩვილი ჩვენ რას გვარგია,
სად იყო, იქვე მიაგდეთ,
იქ უღირსების ტახტია.

[kajuberi]

aragveli

[Hubert]

aragveli არა ძმაო უეჭველად უნდა გამოუშვა კრებული რა,ფორუმის სასტავს მაინც გვექნება

[aragveli]

ვნახოთ ვნახოთ თუ ექნა მომავალი ამ ლექსებს.

[aragveli]

მზე იძინებდა კავკასიონზე
მწუხრი მოადგა ქედებს თოვლიანს
მობანცალებდა მშიერი დევი,
შეჭმას უპირებს დამბულ ამირანს.
ყორნებს მიჰქონდათ ქართული სული
ვერ გვივარგია დაჭრილ არწივათ.
გამოგვლევია სულისთვის საზრდო
გადავქცეულვართ ერი არიფათ.
დაგვიწყებია ჩვენი ვარძია და
სხვისი ლუვრი გაგვკვირვებია.
გაგვკვირვებია სპარტა და ჰუნი,
არაგველები დაგვიწყებია.
მშვიდობით გვყავდეს ათენი, რომი
ქართლს თუნდაც ცეცხლი წაკიდებია.
სხვის ხელს შევყურებთ კუდის ქიცინით
ღირსება ჩირად გადვიქცევია.
ვერ დაგვიცვია წინაპრის მიწა
უფლის იმედათ დაგვირჩენია.

[aragveli]

უნდა ვცოვრობდეთ, სადაც ღრუბლები,
ჩვენი ქოხის წინ დაირწევიან
სადაც მოვარდნილ ვნებათა დასი
ჩვენს სარეცელზე დაიწვებიან.
სადაც ბოროტი ქაჯი და ალი
ჩვენი ყურებით დაისჯებიან.
სადაც ნისლები მწვერვალთა თავზე
ღამე წვიმისგან დაიცლებიან.
სად სასთუმალთან ამბორს გიტოვებ,
მე სანადიროთ მთები მელიან.
მერე ფოფინა თვალები ალბათ,
გზებზე ყურებით დაილევიან.
სად დათოფილი ჯიხვების არვე
კაცთა მტრობისგან დაფეთდებიან.
ჩემი ლექსები და ოცნებები
შენს სასთუმალთან დაიფქვებიან.
ჩვენი ქოხის წინ მყინვარებიც კი,
შენი თვალების მზერით თბებიან.
უნდა ვცხოვრობდეთ ზეცასთან ახლოს
სადაც ღრუბლები შენით თვრებიან.