ალეკო მიშელაშვილის(aragveli ) შემოქმედება ., პოეზია . პარამეტრები

[გოგიტა]

[aragveli]

გაიხარე გოგიტ

[kupra]

მალადეც სიტყვებიც არ მყოფნის მაგარია ალიკ.

[aragveli]

მადლობა ლაშა.

[გიზოვიჩი]

აქაც LIKE...

[general]

შემოგევლე ძმაო მაგარი ლექსებია, ვისიამოვნე ნამდვილად....

[aragveli]

ჩამნაცრეს ძმაო, უკვე ჩამნაცრეს ,
ფერფლად ვედები მინდვრის ყვავილებს.
დანაშაული მხოლოდ ერთია,
რომ ვერ მოვარგე სული ყალიბებს.

რომ ბოთლის პროპკათ არ გამოვდექი
და მომისროლეს უცხო ნაპირებს.
რომ სხვები კლავდნენ და მე მტკიოდა,
ვეღარ გითვლიდით გულზე ნაბიჯებს.

რომ თვითონ ღმერთიც ვეღარ მარგლავდა,
ეშმაკის თესლით გავსილ ყამირებს.
რომ ეკლიანი ბალახი გვერქვა
და ყოველ ქარში ვჩხვლეტდით ყვავილებს.

რომ ვითომ უფლის სამწყემსო ვიყავ
და ღმერთის თვალში ვგავდით კალიებს.
უფლის მაგივრად სასჯელს ვზომავდი
ასე ვავსებდი დილეგს, გალიებს.

ჩამნაცრეს ძმაო უკვე ჩამნაცრეს
სადაც არაგვი ამტვრევს ნაპირებს
გამიხარდიას სადმე ვიპოვნი,
სადმე ვიპოვნი და გამოვგზავნი,
თევზის წერილებს მის დანაპირებს.

[უიარაღო]

ქედს ვიხრი თქვენი ნიჭიერების წინაშე.

[aragveli]

გვერდით ხარ ჰაერს ჭარბად ვისუნთქავ,
ჩემი სუნთქვა ხარ, დამარცვლით ვამბობ,
სამყარო თითქოს ჩემს ირგვლივ ბრუნავს,
მზე დედამიწას ჩვენიდან ათბობს.

გვერდით ხარ თითქოს ჩერდება წამი,
თითქოს სამყაროს იები ათოვს.
გვერდოთ ხარ შუა დეკემბერია,
მაგრამ სუნთქვაში აპრილი ჭარბობს.

გვერდით ხარ მხოლოდ ახლა ვიგრძენი
რომ ბედი ჩემი ცოტათი მწყალობს.
თითქოს თვალებში კუპიდონია
და ჩემს დაისვრას ახლიდან ლამობს.


მოდი მივადგათ ჰორიზონტს კიბე,
მოდი შევუყვეთ , ნელ-ნელა ტატნობს.
თორემ ძვირფასო გაჩერდა წამი
და სიყვარული სამყაროს ადნობს.

************************
მახსოვს ის ძველი ღამეები,თივის ზვინები
და ჩემი მისვლა , მახსოვს როგორ გაახარებდა,
თავს მომადებდა მკერდზე მიბჯენით
და თვალს ზეცისკენ გააპარებდა.

მთვარე ღრუბლებში, ჩადრიანი ლამაზი ქალი,
ჩადრიდან მაინც გაანათებდა.
მას ჩემს თვალებში, ერთი ჩახედვა,
მეცხრე ცასაც კი დაანახებდა.

არ იწვიმებდა მაგრამ ნისლები,
იმ რძისფერ საბანს ზედ გვახურებდა.
ზედ გვახურებდა და იმ საღამოს
სამყაროს სევდა არ გვაწუხებდა.

მოგვადგებოდა დილა ფოფინით
და ღამე როგორ იწუწუნებდა.
იწუწუნებდა შენი თვალებიც
და ეგ ტუჩები იბუზგუნებდა.

ჩამოივლიდა მრავალი წყალი,
წლებს სიზმარივით ჩაატარებდა
და ეგ თვალები ზეცისკენ მზერას,
სხვისი მკერდიდან გააპარებდა.

************************
ხან რომ ნაღველი გვღრღნის,
ხან რომ ფიქრები გვტანჯავს,
და აღსარების სიტყვებს
შორ უდაბნოში ვფანტავთ.
ხან ერთი სიტყვა გვავსებს,
ხან ერთი სიტყვა გვჩაგრავს,
თურმე გროში ღირს კაცი,
თან თუ სიმხდალე ახლავს.
ხან გაზაფხულის სიო ,
პირდაპირ ძვალში ატანს,
ხან კი დეკემბრის ქარი
დაწნავს ყვავილთა ფატას.
კითხვა რატომ და რისთვის?
ყველა განსაცდელს ახლავს.
იქნებ იმიტომ ჩემო,
ღმერთი იმიტომ გვტანჯავს,
რომ სიამაყემ გვძლია
და აღსარების სიტყვებს
მხოლოთ თვალები ფანტავს.

**********************

დღესაც გვირილებს ვეხვევი,
დღესაც ხმელ ფოთლებს ვბღუჯავ,
სისხლს იმ ფერ მიხდილ ყაყაჩოს,
ჩემი ვენიდან ვუსხავ.
მოდით და ის ხე მოჭერით,
რისგანაც ჟანგბადს ვსუნთქავ.
მოდით და ძირში მოთხარეთ,
მერე ჩამჩხავლეთ ყურთან,
რომ მართალი ხართ უფალთან,
რომ მართალი ხართ რჯულთან,
მოდით და ცოცხალს დამისვით
ჯვარი ამ წყეულ გულთან.

[assassin29]

[aragveli]

[aragveli]

სანამ ტალღებმა ჩაიტანა ქაღალდის ნავი,
სანამ უდაბნოს ქარები მღლიან.
აგერ გამომდო ღრუბელმა მკლავი,
და უშენობის დღეები მღრღნიან.

მანამდე მოდი, მანამდე ჩემო,
სანამ დღეები მიწისკენ მცლიან.
სანამ მწყურვალე ტუჩების გემოს,
ცივი სამარის ბელტებზე ცვლიან.

მანამდე მოდი, მანამდე ჩემო,
სანამ ჯერ კიდევ ქარიშხლად მთვლიან.
სანამ სხეულზე , ნეკნ- ნაკლულ ღრეჩოს,
სულ ძალის -ძალით, სხვის ნეკნით სცვლიან.

****************************




"ვერ დამდგარი გაზაფხულები"

გაზაფხული- ეს მხოლოთ სეზონი როდია, მე უფრო სულის მდგომარეობა მგონია. მდგომარეობა სიყვარულის, სიცოცხლის დაბადების, იმედის, ნათელი ფერების, ცისარტყელის და კიდევ ვინ მოთვლის რამდენი დადებითი ემოციის. გაზაფხული სიცოცხლის ციკლია და ის ყოველ წელიწადს მაინც მოვა, თავისი კუდ-მაკრატელა მერცხლებით და ატმის დაორსულებული კვირტებით. მოვა და გადმოეფინება მთასა თუ ბარზე, სამოთხის ფერებით. გაზაფხული მოვა მაგრამ ბევრს, დაუპატიჯებელი სტუმარი ჰგონია, კარებს ურაზავს, ხელს კრავს და გულში მაინც განიცდის , განიცდის რომ სულში არ შეუშვა და დარაბებს მიღმა მიატოვა. მიატოვა იმიტომ რომ სულის მდგომარეობამ აიძულა, იმ ჩაბუდებულმა ტკივილებმა აიძულა , ომში დაღუპული შვილის გამო, სულის შავი სამოსი დღემდე რომ არ გაუხდია. შიმშილისაგან აბოჟირებულმა შვილებმა აიძულა, ხვალინდელი დღის დაკარგულმა იმედმა აიძულა.
თქვენ ფიქრობთ მხოლოდ ადამიანები? მხოლოდ ადამიანები უკეტავენ გაზაფხულს დარაბებს? თქვენ შეცდით ბატონო, აბა გახედეთ იმ გადამწვარ სერს , მიდით შემდეგ იმ დიდრონ , ფესვ გამხმარ მუხასთან და დააკვირდით, ყური მიადეთ, მოუსმინეთ, ქერქი ააცალეთ, ცრემლი თუ წამოუვა. მისთვისაც ვერ დამდგარი გაზაფხულია და უკვე მერამდენეთ, უკვე მერამდენეთ უყურებს, ირგვლივ ბუნების მეჯლისს, თვითონ კი დგას , განწირული კეთროვანივით, ჩიტებიც კი აღარ იკეთებენ ზედ ბუდეს, მხოლოდ ძველი მეგობარი მხარ-კვერიანი არწივი თუ დააჯდება იშვიათად, ისიც თითქოს გასამხნევებლადო, ცოტას შეყოვნდება და მიაშურებს ისევ ცის კამარას.
გაზაფხული, გაზაფხული ყოველთვის მოვა , მაგრამ არა მათთვის, ვისი სიცოცხლეც ბოლომდე ჩანაცრეს ტკივილებმა.

*************************
ყველა მისტირის სხვების "ძაღლის ბედს",
საკუთარს ყველა მწარეთ ტიროდა.
ტიროდა ყველა და თვით ბედის მჭედს
მაღლა ზეცაში როგორ სტკიოდა.

როგორ სტკიოდა არავინ იცის,
უმადური რომ ბედზე ჩიოდა.
ზეცის სამართალს არავინ იცდის,
ყველა საკუთარ წესებს ყვიროდა.

ჩიოდა მეფე, ჩიოდა გლეხი
და ღმერთს კი მეფე უფრო სტკიოდა.
ან რატომ გვიკვირს რომ აქეთ მეხი,
უფრო და უფრო ხშირად ცვიოდა.

ზოგს ირმის მწვადი ენატრებოდა,
როცა ბუხარი წითლად ღვიოდა,
ზოგს კი უბრალო ბუხარის სითბო,
და გრილ მიწურში ბავშვებს შიოდა.


საკუთარ ბედზე, ნასროლი მეხი
უფრო და უფრო ხშირად ცვიოდა.
ჩიოდა მეფე, ჩიოდა გლეხი
და ღმერთს კი მეფე უფრო სტკიოდა.



********************
შენ გაზაფხულზე ვარსკვლავებს მოწყდი
და მწვერვალებზე ღრუბელს მოსდევდი,
მე იალბუზის წვერიდან მოგწვდი
და როგორც თერგი ისე მოგყეფდი.

მოგდევდი როგორც უდაბნოს ქარი,
მის იქით გზას რომ ვეღარ მოძებნი
და მერე თუნდაც ბევრი გეტირა,
წასვლის უფლებას აღარ მოგცემდი.

მერე კი მერე ღრუბლების სახლი,
ძილის წინ შვილთან ზღაპარს მოჰყვები,
თუ როგორ მოწყდა ზეცას ვარსკვლავი
ღრუბლის კიდეზე როგორ მოგდევდი.


******************
ტყუილად აქვთ იმედი,
მინდვრად დამჭკნარ ყვავილებს,
გაზაფხულის მეჯლისზე,
მარტო უნდა წავიდე.
აღარავინ არ მინდა,
გულში ლოდი ჩავიდე,
ჩემს თავს თვითონ შევუნდობ,
თუ კი ცოდვა დავიდე.
გაზაფხულის მეჯლისზე
თვითონ უნდა წავიდე,
სანამ ბედი ხაფანგად,
შაგრენის ტყავს დამიგებს.
პეგასს თვითონ შევკაზმავ
და სამყაროს ნაპირებს,
გვერდით ისე ჩავუვლი,
თითქოს მოცვლილ კბილივით,
გადავაგდო ვაპირებ.
***********

[aragveli]

შეგიმჩნევიათ მოხუცის მზერა,
მაღალ მწვერვალებს როგორ აშრება?!
ორივე თვალში ჩამქრალ ვულკანებს,
გეიზერივით ცრემლი წასკდება.
მწყრალად დახედავს დაბორკილ მუხლებს
და გულში ერთი სიმიც ჩაწყდება.
უკვე წლებია მზის ჩასვლა ზარავს,
ამოსვლას ყველას უწინ დახვდება.
ჩამოჰკრავს თავის მჭვარტლიან ჩონგურს,
და თითქოს მთიდან ექოც აჰყვება,
იქამდე იმღერს "ბინდისფერ სოფელს"
სანამ სიკვდილის ჯავრით გაძღება.
მერე შვილიშვილს ჯარჯის ლექსს ეტყვის
და თითქოს უფსკრულს ჩაჩეხილ ჯიხვებს,
ჯარჯის მაგივრად თვითონ ჩაჰყვება.
შეგიმჩნევიათ მოხუცის მზერა,
მაღალ მთებს როგორ თრთოლვით აშრება?!
შეიშრობს ერთ დღეს ამ მოხუცს ზეცა
და მწვერვალებზე ისე დაწვება.

[aragveli]

ერთი ცა ვერ გვიტევს მე და შენ მთვარეო,
სამყაროს ზედმეტი ნაღველი აწვება.
მოდი და გაუძლე მთვარის ჯავრს ღამეო,
მისი მზე როდესაც ღრუბელთან დაწვება.
მოდი და გაუძლე ჩემს ყმუილს ღამეო,
ჩემი მზე როდესაც, სხვის სულში ჩადნება.
არ შეგეკითხები, "მიამბე რამეო",
ეგ ლურჯი სიზმრები , მაინც არ ახდება.
ერთი ცა ვერ გვიტევს, მე და შენ მთვარეო,
ეს ღამე ორივეს დიდხანს ვერ გაგვწვდება.
მე ჩავალ, ვერ ვუძლებ, ისევ შენ უყურე,
შენი მზე ურცხვად რომ ღრუბელთან დაწვება.

ალეკო მიშელაშვილი

***********

სად დავსრულდები?! საით მიჰქრის ჩემი იაბო?!
ვინ განმიკითხავს?! ყვავილები გადავთელო, გადავიარო.
იქნებ უფალო, უსულონი სულ ერთი დღით აახმიანო,
იქნებ ერთი დღით ქვათა ღაღადს, ჩვენც გვაზიარო.

თორემ ყრუ ვარ და ყრუა სამყარო,
კაცის არ მესმის, ყვავილისას რას ვეზიარო?!
ხატობას დაკლულ ხარის თვალებით,
იქნებ მლოცველად არც მაღიარო.

სად დავსრულდები?! საით მიჰქრის ჩემი იაბო?!
არ გამიგია, არ მიგრძვნია, ჩემგან ნაფლოქვარ ყვავილებზე, როგორ გიამბო?!
რომ დავსრულდები , მერე მოდი, მოდი ნიავო,
რაც ვატკინე და ვერც ვიგრძენი, როგორ მტკივა უნდა გიამბო.


**********
ნიავს ავაყოლოთ ნაბიჯები,
აპრილის ყვავილებს სუნთქვა.
სადღაც ცის კიდესთან დამეღლები,
შემომეკედლები სულთან.

მერე ღრუბელივით გაიშლები,
მთები გეძახოდნენ სულთანს.
სახლი ავიშენოთ როშკის ტბებთან,
ჯვარი დავიწეროთ ღულთან.

სანამ აულივით ჩავიშლები,
მანამ ჩამეკონე გულთან.
ხორცი თუნდაც სულ სხვას დაუტოვე,
სული შემაკედლე სულთან.

[სვანი]

მაგარი ხარ ძმაო საღოლ. ვაჟა იამაყებდა შენით. ისე ჩემი აზრით ბუნებაზე და მთაზე უფრო ხალასად გამოგდის. ეგრე გააგრძელე.