ალეკო მიშელაშვილის(aragveli ) შემოქმედება ., პოეზია . პარამეტრები

[aragveli]

ნისლები, სავალ ბილიკებს შლიან,
ზვავი ჩემს სავალს დასჯახებია.
სხვათა საუფლოს სიმსვიდე სუფევს,
ჩემს სუნთქვას მგლები ჩასაფრებიან.

მეც ხომ ვიდექი ერთ დროს დროს თქვენს გვერდით,
თქვენთვის გმირობაც ჩამიდენია.
სისულელეა ვინ დაგიფასებს
გმირთათვის კბილი ჩაუბჯენიათ.

ზოგჯერ ღვთის გლახა სალამს არ გეტყვის,
ზოგჯერ მეფეც კი მომსალმებია.
მე განდეგილი მთები მეძახის,
იქ ბერად ყოფნა მომსურვებია.

[aragveli]

ჩემს ტკივილს, უცხოს არასდროს ვანდობ
მავანნი მყისვე გიჟათ ჩამთვლიან.
მე სხვანაირი ტკივილით მტკივა,
ჩემი დარდები სხვა გზით დადიან.
მე დაჩეხილი მუხები მტკივა,
პეპლის სიმცირე, გულში გამჩრია.
მტკივა ზამთარში დამზრალი მიწა,
ნისლი საკუთარ სუნთქვად მაჩნია.
მე ამ გაყინულ ენძელებს ვჩივი,
ყინვამ დაღები რომ დაამჩნია.
მთაში ჩამოშლილ ზვავებზე ვდარდობ,
სიბრალული რომ არ გააჩნიათ.
ზღვის თავზე დაღლილ ფრინველზე ვგლოვობ,
თბილი ქვეყანა რომ აირჩია.
მე დაკოდილი ირემი მტკივა
სისხლი ფოთლებს რომ უკვე არია.
ხმელი ფოთლების სიკვდილი მტკივა,
ხეებს სამოსი რომ არ აცვიათ.
მე გაჩეხილი ვაზები მტკივა,
მე ეს ბუნება დარდად მაჩნია.
თქვენ მხოლოთ თქვენი ტკივილი გტკივათ,
ყვავილზე დარდი მე გამაჩნია.

[kajuberi]

aragveli
საღოლ .შენზე კრებული ალალიაა თავის პრეზენტაციით.იფიქრე მაგაზე

[Hubert]

aragveli
საღოლ .შენზე კრებული ალალიაა თავის პრეზენტაციით.იფიქრე მაგაზე

მართალია!! პოეზიის საღამოს მოწყობაც შეიძლება და ჩვენც წავიკითხოთ

[aragveli]

მადლობა ბიჭებო გაიხარეთ. თქვენი გვერდში დგომა მაძლიერებს.

[aragveli]

ბარო რათა ხარ ჩუმადა,
რა თავი ჩაგიღუნია.
ვერ ხედავ მოძმეს , შენს მთასა,
ხანჯალს შიგ გულში უყრიან.
ბარო არ გმართებს ლაჩრობა,
როცა მთას საფლავს უთხრიან.
ნასახლარები გამრავლდა,
სოფლებში მგლები ყმუიან.
აქ სიმარტოვის ყრუ კვნესა,
შენთან ჩაკრულოს მღერიან.
ჭირისუფალი არა ჰყავთ,
დაუმარხავათ კვდებიან.
ბარო მთამ ბევრჯერ გიშველა,
ახლა ქაჯები კეჭნიან.
ამოდი გვერდში დაუდექ,
გამოაცოცხლე კერია.
ამოდი სანამ დრო არის
მთები უცრემლოდ კვდებიან.

[aragveli]

ესეც აქ იყოს

გარიყული

მზე ჩაიწვერა კავკასიონზე, სხივებს ჯერ კიდევ გამოჰყოლიათ, ზაფხულისგან შერჩენილი სითბო, არა და ზაფხული უკვე, უფსკრულის პირას იდგა და საცაა უკანასკნელად კრავდა ხელს, ოქოსფერი შემოდგომა ბოლომდე გადასაჩეხათ.
ირგვლივ უკვე ყველაფერი შეეწუხებინა და ყველაფრისთვის დაემჩნია თავისი კვალი, აბეზარ ბუღსა და სიცხეს.
ყველაფერს ოქროსფერი დაჰკრავდა და ხმობა ეტყობოდა. ეს ყველაფერი შორიდან რაღაც ზღაპრულ ფერთა პალიტრას ქმნიდა. სულ უბრალო ბალახებიც კი , გმირულად ხვდებოდნენ სიცოცხლის ციკლის დამთავრებას და ნიავზე ნარ-ნარად ირწეოდნენ, შემოდგომის გრილ ნიავს გულ-მკერდს ისე უშვერდნენ , როგორც უკანასკნელ ამოსუნთქვას.
სულ უბრალო ჭიანჭველაც კი გრძნობდა, ზამთრის მოახლოებას და ისინიც შემოდგომის ფუსფუსში ჩამბულიყვნენ.
შემოდგომის მთვარიანი ღამე ფეხაკრეფით შემოიპარა, მთის პატარა სოფელში. მთელი დღის ფუსფუსში დაღლილ სოფელს , უკვე ღრმა ძილით ჩასძინებოდა. მხოლოთ სოფლის ძაღლები თუ შეუყეფავდნენ , ღამეულ ლანდებს შიგა და შიგ.
ერთი განაპირა ქოხიდან მკრთალად მოჩანდა სინათლე. ქოხი თქო ვახსენე და ან სად ეცალა მის პატრონს, ნორმალური სახლის ასაშენებლად.
მთელი თავისი სიცოცხლე , ტყე -ღრეში ხეტიალსა და ნადირობაში დაეღამებინა. თვითონ კიდევაც განიცდიდა თავის მდგომარეობას, მითუმეტეს რომ უკვე ხანში შესულ ბერ-ბიჭად ქცეულიყო და უშვილძიროდ დარჩენილიყო.
ერთხელ ყვარებოდა კიდეც , მაგრამ თქმა ვერ გაებედა, ქალი სხვას შეუღლებოდა, მას კი დღემდე ისევ უანგაროდ , იმდენად წრფელი სიყვარულით უყვარდა, რომ სხვა ქალისკენ არც კი გაუხედავს.
თავის გულის ნადებსა და საიდუმლოს მხოლოთ მთებს, ყვავილებს, ხეებს და ჩანჩქერებს უმხელდა.
ბევრჯერ სცადა მოეშალა ეს თავისი ახირება და ტყე-ღრეში წანწალი, მასაც სხვებივით ეცხოვრა, მარა არაფერი გამოუვიდა, ეს მისი ავადმყოფობა იყო, უკურნებელი სენი. ამისთვის იყო დაბადებული და ასე უნდა ეცხოვრა, ბუნება მისი სულის ნაწილი გამხდარიყო და ადამიანებისგან დაკლებულ სითბოს ის უვსებდა.
აი ახლაც სანადიროთ ემზადებოდა, თვალები უელავდა, რაღაც სხვანაირი სხივი უკრთოდა, სხივი ხვალინდელი დღის ნეტარებისა.
გაამზადა ყველაფერი, იქვე ბუხრის გვერდით, თავისივე გაკეთებულ ტახტზე მიწვა, მარა მთელი ღამე არ დაუძინია. თავში ათასი ფიქრი და დარდი უტრიალებდა.
მისი ფიქრი და დარდიც კი ყველასგან განსხვავებული იყო. გადახედავდა ბუხართან დაგროვილ ხმელ კუნძებს და ნაღვლიანი ხმით ჩაილაპარაკებდა, გუშინ შუა გორზე ნედლი მუხები დაუჭრიათ და ამ სიტყვებს მთელ ნაღველს თან ამოაყოლებდა.
თავად ნედლ ხეს არასდროს მოსჭრიდა, დადიოდა და ეძებდა ხმელ , გადაქცეულ ხეებს და მათაც რუდუნებით , ბოდიშის მოხდით მოათრევდა სახლში. მთელი ღამე სტკიოდა მოჭრილი მუხები.
გამთენიისას წამოდგა , აუშვა ჯიშიანი მეძებარი, თავისებურად მოეფერა , წინ აიდევნა და დაადგა ვიწრო ბილიკს მთებისკენ.
მიდიოდა და თვითვეულ ხესთან, თვითვეულ ბალახთან ჩერდებოდა და როგორც საკუთარ შვილს ისე ათვალიერებდა, თბილად ესაუბრებოდა. იქ ხეს ჩამოხრილ ტოტს გაუსწორებდა, გახმობის პირას მისულ ყვავილებს, წყალს აპკურებდა.
ვისაც შემოდგომა მთებში არ უნახავს, მისთვის ვერანაირი ლამაზი სიტყვებით ვერ აღვწერ ამ ზღაპრულ სილამაზეს, ეს უბრალოდ საკუთარი თვალით უნდა ნახო და შეიგრძნო.
უყურებდა ფშაური ფარდაგივით აჭრელებულ ტყეს გიგია და გულში სითბო ეღვრებოდა.
ნადირობა ვახსენე და სანადიროთაც , მხოლოთ და მხოლოთ ლამაზი განცდებისთვის დადიოდა. რამდენჯერ გასცინებია ირონიული ღიმილით, როდესაც რომელიმე ვაი მონადირე, მთავარ აქცენტს ნანადირევის რაოდენობაზე აკეთებდა და ამით თითქოს ყველას უმტკიცებდა, თავის უპირატესობას ამ სათუთ და ფაქიზ საქმეში.
გიგია თითქოს ადამიანი არც იყო, შემთხვევით იყო ამ დედამიწაზე მოვლენილი, ან იქნებ ზუსტად ის იყო ადამიანი და სხვები იყვნენ, მუტაცია გამოვლილი მაქციები.
მთელი დღე იხეტიალა გიგიამ, ტკბებოდა ბუნებით და მეძებრის ლამაზი მუშაობით. ყოველი ამოფრენილი ტყის ქათმის თუ როჭოს შემდეგ , პატარა ბავშვივით აღფრთოვანებას ვერ მალავდა. რამ დაგაფრთხო შე ქათამო შენა, არაფერს გერჩი, იფრინე თავისუფლად, გაალამაზე ბუნება, მიაძახებდა უკან და თვალს ჰორიზონტამდე გააყოლებდა.
საღამოს დაღლილ დაქანცული, სოფლის ორღობეს რომ მოატანდა, გამოლაგდებოდნენ გულ-ქვა მეზობლები და გიგიას ირონიული ტონით კითხავდნენ, კიდევ ცარელა დაბრუნდი გიგია? ოო როგორ ეჯავრებოდა ეს კითხვა გიგიას. არავის ესმოდა რომ ყველაზე სავსე სწორეთ მაშინ ბრუნდებოდაა.
მიდიოდა გიგია და თან მიჰყვებოდა ბანებზე გადმომდგარი მეზობლების, ქირქილი და ხორხოცი.
ამ დროს ყველაზე მეტად წყევლიდა გიგია თავისი გაჩენის დღეს და უფალსაც ყველაზე მეტად საყვედურობდა, სადმე უღრან ტყეში მუხის ხედ რომ არ დაბადა და მისთვის გაუცხოვებულ, მოაზროვნე ნაძირალებში გააჩინა.

[kajuberi]

aragveli

[aragveli]

ღმერთო გაიმეტე ოცნებები
სანამ რეალობამ გადამძლია,
სანამ კიდევ ცოცხლობს იმედები,
სანამ ქარაფიდან გადაყრიან.
ისევ ვიჯდე ჩემთვის, მეცხრე ცაზე,
სადაც ცისარტყელის ფერებია.
ღმერთო გაიმეტე ეს მცირედი,
ღმერთო სანამ გულში იმედია.
მოდი ამადევნე ოცნებები,
თორემ პრობლემები იმდენია.
მოდი დამიბრუნე აღმაფრენა
სანამ იარები ცოცხლდებიან.
ღმერთო არ წამართვა ოცნებები,
და თუნდ ნურასოდეს ახდებიან.

[marco-polo]

aragveli

[aragveli]

ყელში ამოვიდა გაჩუმება,
მთების ვარამი უნდა ვიყვირო.
თქვენ თუ არ გტკივათ დაჭრილი მუცო,
მარტომ რამდენიც გინდა ვიტირო.
ვერ გაამთელებს მარტოდენ ცრემლი,
ძალთა ერთობა თუ არ ვიხილო.
ვერ გადავარჩენთ ჩამოშლილი არდოტს,
მთა რომ სულ ყველამ ფეხქვეშ ვითრიოთ.
ვერ გავამრავლებთ არხოტში ხევსურს,
ჩვენ რომ თბილისის თავზე ვიფრინოთ.
რა გაამხნევებს ჩარგალში ფშავლებს,
ლექსი რომ მხოლოთ ბარში ვიკითხოთ.
სადღა შემორჩა არაგვს მოსახლე,
არაგველები ცაში ვიძოთ.
უქმათ დაღვრილა წინაპრის სისხლი,
მთა რომ დაცლილი ობლად ვიხილო.
თქვენც თუ არ გტკივათ, თქვნ თუ არ გესმით,
მთებმა რამდენიც გინდა იტიროს.

[ზახარა]

aragveli

[aragveli]

თოვლმა მრავალი გზები წაშალა,
სოფელი თეთრად, ხელით დახატა.
შენს ბილიკს მაინც, ვერაფერს შველის,
ჩემი გული რომ მზესთან დამარხა.

ან როგორ წაშლის თოვლი იმ ბილიკს,
ბეწვის ხიდი რომ გამომატარა.
რა გაუხდება, შენს მზერას ფიფქი,
მზის სხივები თუ გამოაყარა.

მე მეეჭვება, სიკვდილი წაშლის??
მას რაც ზვავებმაც ვერ გადაშალა.
მთას შერცხვა ჩემი თანაგრძნობისა,
მიწვა და თოვლი გადაიფარა.




##################

ღმერთო შემინდე ყოველი სუნთქვა,
ღმერთო სულიდან ეშმაკს გამყარე.
ღმერთო წამართვი ეს ბოლო ჯუბა,
რომელიც თურმე გლახაკს გავხადე.
ღმერთო წაიღე ყოველი გროში,
რომელიც თუნდაც ყაჩაღს გავაძრე.
ღმერთო მაპკურე სულ ცოტა მადლი,
სანამ ეს სული ცოდვით გავახმე.
ღმერთო შემინდე ყოველი წუთი,
ამპარტავნება რომ ვერ დავამხე.
ღმერთო წამართვი ის ბილწი ფიქრი,
მეძავ ქალებშიც რომ ვერ დავახრჩე.
ღმერთო შენ იცი ჩემი ღირსება,
რამდენჯერ სადღაც ხევში დავმარხე.
ღმერთო მოვმდგარვარ სულეთის საზღვარს,
მუხლზე დაყრდნობით შემოგცახცახებ.
ჯანდაბას იყოს წავალ ჯოჯოხეთს,
ოღონთ თვალები შემომანათე.


#############

ხელი დამრია წუხელ ქარებმა
სიზმრები ცხადად აატივტივა,
საღამო იყო მშვიდი და უტყვი,
და მწვერვალებზე ზეცას ეძინა.
დავაბიჯებდი მთვარეულივით,
და ფეხქვეშ თითქოს ნისლი მეფინა.
მე სიმარტოვით რათ მჩაგრავ ღმერთო,
ყველა ვარსკვლავი სხვებს თუ ეტრფიან.
მე სიმარტოვის რათ გავხდი მგზავრი,
როცა მთებზეც კი ზეცას ეძინა.


###############

ჩემო ტკივილო და მთებით კუზიანო,
ვისთვის სიამაყევ, ვისთვის ჭირიანო.
ძვლებიც საქართველოს ჭირზე ტირიანო.
სვავნი დაჭრილ არწივს ისევ ებრძვიანო.
მუმლი ბებერ მუხას ისევ ერჩიანო.
ყორღანაშვილებიც ისევ რჩებიანო.
ისე გაგზიდავენ, ვითომ რთველიაო.
ცრემლს არ მოგწმენდავენ, არა სველიაო.
შენი მიწა უკვე, ნაგვის ტევრიაო.
ქართლის დედაც უკვე შენი მტერიაო.
ისე გაფურთხებენ, ვითომ მტვერიაო.
ტაძრის მეთვალყურე, მხოლოთ მტრედიაო.
შენი მგალობელი, მხოლოთ მთებიაო.
ქაჯნი შენი სისხლით, ხრამში თვრებიანო.
ხევში შენი დაწვით , ბევრი თბებიანო.
სხვები ამის ნახვით, შორით ტკბებიანო.
ბაზალეთზე ისევ სისხლის ტბებიაო.
შენთვის დავიწვები, შენთვის დავიხ**ჩები,
ჩემო მთებიანო, ჩემო კუზიანო.

[kajuberi]

aragveli
შენი შემოქმედებაა?

[aragveli]

კი ჩემებია.