ალეკო მიშელაშვილის(aragveli ) შემოქმედება ., პოეზია . პარამეტრები

[aragveli]

შენ სასთუმალთან, აპრილი გიწევს,
მაისის სიომ გადაგიარა.
გადაგიარა შენ არ გაჰყევი,
და დარდით მთებში იბორიალა.

შენ სასთუმალთან იები ყვავის
და დეკემბერი გაჩნდა იარად,
ვერ შეითვისე იანვრის სუსხი,
ყვავილები რომ გაგიტიალა.

შენი თვალებით დათვრა ივნისი
და ივლისამდე მთვრალმა იარა.
შენ გვირილებში მაშინ გიპოვეს,
გაზაფხულმა რომ იმშობიარა.

**********************

მთები ხომ ჩვენი , თითქოს არცაა,
მხოლოდ ზე-კაცთა გამხდარა ტახტი.
დევები ბარში გადმოხვეწილან,
ზურგზე ემჩნევათ კოპალას ლახტი.

მთები ხომ უფლის ტახტრევანია
კლდის ეხებშია ზე-კაცთა სახლი.
მთები ღირსეულ კაცთა ხვედრია,
ჩვენ ვინ გვარგუნა ,მირონის საცხი.

და ამიტომაც არ გაგიკვირდეს
გულში დარჩები ყველას არაკად,
მწვერვალზე ასულს, ცა თუ მოგერგო,
დედამიწა კი გეპატარავა.

[kajuberi]

aragveli

საღოლ

[aragveli]

ხომ შეიძლება გეცხოვრა მთაში,
ყოფილიყავი შენ მწყემსის ქალი.
დილით ნისლები მთებზე გეწველა,
დაისვენებდა სივცეში თვალი.
ხომ შეიძლება მთაში გეცხოვრა,
გეტოლებინა ზეცესთვის თავი.
სადაც მთის ნიავს თავბრუ დახვეულს,
დაადგებოდა აღმართზე ჭვალი.
ხომ შეიძლება მთაში გეცხოვრა,
არ გდომებოდა ქალაქის მჭვარტლი.
ხომ შეიძლება თვალით გენახა,
მთის ხეობიდან ასული ჭავლი.
მე ვიცი სჯობდა იქ შევხვედროდით,
ვერ მოგვეწყვიტა ერთურთზე თვალი
და სიბერეშიც ბრმას მყვარებოდა,
შენი სავალი შარა და კვალი.
ხომ შეიძლება მთებზე გემარხა,
ჩემი დაღლილი ხორცი და ძვალი.
მაგრამ განგებამ ბევრი იცინა
და მოიქნია ნაფერი ხმალი.
გზები ერთურთზე ისე გაჰკვეთა,
რომ ქაჯებს დარჩათ ოცნების ქალი.

********************


ნისლები, მთების ნასუნთქი ორთქლი,
ნიავმა თავზე გადამაყარა.
ჩამოიწია ზეცა მოქუფრდა
და ცრემლი თმებზე ჩამომაღვარა.
თავისუფლების ღვთიურმა განცდამ,
მთელი ცხოვრება მთებში მატარა.
მატარა როგორც ჭიუხის ქარი
და მწვერვალებზე ფერფლად დამყარა.
თავისუფლება ფერფლადაც გიჯობს,
სანამ განგებამ მონად დაგმარხა.
თავისუფლებას აქ მთებზე სძინავს
და თავი უკვე თერგში ჩახარა.
მოდით იყვირეთ , მოდით აღვიძეთ,
სანამ ზვავებმა, სულ მთლად დაფარა.

*********************
ამოიწია მზე ამოცურდა
და მთებს კალთებზე ჩვილივით უზის.
ჩვილივით უზით, მზე გაზაფხულის
და ზამთარს უკვე ყორღანებს უთხრის.
ზვავის ნაჟური თერგმა იშვილა
და მღვრიე ტალღებს ჭინკები უხტის.
მუხლი მოღალა ზამთროს ქარებმა,
ნამქერებს უკვე ფიფქებიც უჭირს.
ნასოფლარები მზეზე ჰკიდია
და წუთისოფელს ჩირივით უღირს.
იქნებ გაზაფხულს მთაში შემოსვლას,
უჩვენოთ უკვე უფალი უშლის.

***********************
მე თვითონ მიკვირს , როგორ გავუძლე
როგორ ვათრიე სული წყეული.
როცა გამვლელი ზარმაციც მგლეჯდა
და ჩავამთავრე ასე წლეული.

როცა სამართალს ბრბოში ვეძებდი
და ციციკორე ჰყავდათ მოთავე.
როცა ლინჩის წესს ისე გიდგენენ,
რომ ღვთისნიერი ვერვინ მონახე.

ჩაჩოქილი ხარ პირველ ქვას უცდი,
უცდი თვალები შეაგებო შენზე უარესს.
ჯერ არ მომკვდარხარ, მაგრამ რაც დაგრჩა,
იმას მათ უკვე წილი უყარეს.

მე უკვე მიკვირს როგორ გავუძლე,
როგორ აღვსდეგი ფერფლად ფენიქსი,
ახლა სფინქსივით როგორღა ვდგავარ!?
როცა დამისვეს გულზე დეფისი.

[kajuberi]

[ზახარა]

[marlin]

არაგველო


პოსტის უკანასკნელი ჩამსწორებელია ამური: Feb 25 2014, 01:10

[ჭალიმგელა]

aragveli
დალევა და ქეიფი მომინდა, ან მთაში გაქცევა

[aragveli]

გაიხარეთ მადლობა. ზახარ ჯიგარი ხარ.

******************

ჯაჭვის პერანგი ისე ჩაგვხსნია
რომ წინაპარი მიწიდან კერავს.
გალავნის კედლებს გასვლია ყავლი
და ხალხი იმედს, მიწიდან კენკავს.

რამდენ ანგელოზს ვერ გავუფრთხილდით,
გოლგოთას უკვე სისხლისფრად ფერავს.
ჩვენ ხომ იმდენი მადლი დავმარხეთ,
რომ სიყვარული მიწაში ფეთქავს.

ჩვენ ხომ იუდა უნდა განვსაჯოთ
და მხოლოდ ჩვენი სიმართლის გვჯერა.
სხვის სიმცირეზე უნდა ვიცინოთ,
ჩვენსას ვერ ვამჩნევთ, არა და ვერა.

ანგარებისთვის უნდა ვილოცოთ,
მხოლოდ ხორცისთვის, გაძღება ძერა.
ვერ მოვიშალეთ უმადურობა
და სასწაულის უნდობლად მზერა.

აქ საქართველოს ყავლი გასვლია,
მხოლოთ წინაპრის საგზალით ძღება.
აქ სასთუმალთან ბიბლია გვიდევს
და სული მაინც ეშმაკით თვრება.

**********************
მე მარტოობის ბღავილი შემშლის
და განთიადზე ცოლად მოგიყვან.
შენ ზღვა ოცნების ახდენას უცდი,
მე კი ამ ზღვიდან ერთ წვეთს მოგიტან.

შენ აბრეშუმის გზას ელოდები,
მე ნარ-ეკალზე, წყლულებს მოგიბან.
შენ ბავშობიდან უფლისწულ უცდი,
მე კი უბრალო გლახა მოგივალ.

მოვალ და ვიცი ჩუმად დაწყევლი,
დედამიწაზე ბედ-იღბლის სარწყავს.
რომ ბროლის კოშკი ჩამოიშალა
და მიახწია ეშმაკმა საწადს.

ბოლოს კი ბოლოს მე ვიცი ჩემო,
დატრიალდება ეგ ფიქრი წაღმა.
ამ დაღლილ სულში ჩამოიხედავ
ჩამოიხედავ და არსად წახვალ.

მიხვდები მერე ის ერთი წვეთი,
რომ ათას ზღვაზე უკეთა სჩანდა.
ვინც აბრეშუმის გზა აირჩია,
ფუფუნებაში უღმერთოდ წახდა.

უფლისწულს თურმე გლახაშიც სძინავს,
და ერთ დღეს თურმე აგიხდენს ზღაპარს.
სულში უღმერთოდ ჩაგისახლდები,
ვეღარ გაავლებ, ჩვენს შორის საზღვარს.


****************************
დაუშვით ფარდები სინათლე არ მინდა,
მაგ თვალთა ნაშუქი სხივები მეყოფა.
დაუშვით ფარდები, მზეს ჩამოაფარეთ
და ჩემთვის დაიწყოს მაგ თვალთა მეფობა.

შეკარით სივრცე და ჰაერი არ მინდა,
მე შენი ნასუნთქი ორთქლიც კი მეყოფა.
შეკარით, შებოჭეთ სხვა სივრცე არ მინდა,
შენს გულში პატარა ადგილი მეყოფა.

ნისლი მიუსიეთ , ეს მთვარე დამარხეთ,
შენს თავს მეცილება და გულზე მესობა.
გააქრეთ ზაფხული , სხვა სითბო არ მინდა,
მაგ გულზე მე თავის მიდებაც მეყოფა.

დახურეთ კარები არავინ არ მინდა,
საკმარი მავნეს და ნაჭრევი მეტყობა.
მზე თუნდაც ჩავიდეს, დადგეს აღსასრული,
მაგ თვალთა ნათელი სამყაროს ეყოფა.


********************
ერთი ნახვით, შევიყვარო მინდა,
ერთი გვქონდეს, დადებული ზავი.
ზაფხულივით მწველი მზერა მინდა,
ერთი ნახვით, შემაყვარო თავი.

მე ერთგული, ორი გული მინდა,
რომ სხვას, არც როს გავაპარო თვალი.
მთელ სამყაროს ვანაცვალო მინდა,
მისი თუნდაც პაწაწინა ხალი.

ჩვენს სავალად ცის ლაჟვარდი მინდა,
სანთელივით დავუტოვოთ, ჩვენს მომავალს კვალი.
მსურს წვიმაში მივდიოდეთ, მე და შენ და ბავშვი,
ნაფეხურებს ასდიოდეს, სიყვარულის ჭავლი.

[achiko-l]

მალადეც ალიკ,ლექსებიც კაია და სიმღერამ დაგლიჯა

[aragveli]

***********************
ქარი აღვიძებს სისხამზე ნისლებს,
სერებს საკინძე გადაუშალა.
გადაუშალა აბღავლდა ზეცა,
დორბლები ღრუბლებს გადმოაყარა.
და იყო ზეცა შეშლილი მამრი,
მდედრის მწვერვალებს რომ ენაცვალა.
დედამიწა კი გარყვნილი ქალი,
დრომ ნაოჭიც რომ ვერ დააკარა.
ჩამოიფარეს შავი ღრუბელი
და ერთმანეთან შემოაღამდათ.
შემოაღამდათ მათი ნაყოფი,
მთებს გაზაფხულად გამოაყარა.


*****************
მანძილი ასჯერ გავზომე,
გაჭრამ კი დააგვიანა.
ფიქრებმა როგორც ალამუტს,
ასი წრე შემოგიარა.
ვევნე, ვეწამე , მამტვრიეს
შიგნიდან მღრნიდა იარა.
ნისლსში ნაბანმა ვიარე,
ნაკლული გაჩნდით მთლიანად.
ჩემს ტკივილს როგორ იგრძნობდით,
ქრისტე გაყიდეთ ჯვრიანად.
თურმე ბევრ ფიქრსაც ნაკლი აქვს,
ცხოვრებას გიქცევს მტვრიანად.
ზოგჯერ არც უნდა გაზომო,
უნდა გაჰკვეთო მთლიანად.


*************************
არა არ ვდარდობ კიდევ მითხარით,
კიდევ მეძახეთ თქვენ რომ არ გგავართ.
კიდევ მითხარით რომ ვარ შეშლილი
და ჩემს სიგიჟეს ვეღარ დავმალავ.
რომ სხვანაირად ვხედავ სამყაროს,
მზეს რომ მთის წვერზე მხოლოდ მე ვმარხავ.
რომ ფერადია ჩემთვის ზამთარი
და კლდის ქიმებზე ქარებს ზედ ვაბავ.
მე ხომ ცხ**ის ტყავში ვერ გავეხვიე
და ახლა მშიერ მგელივით ვჩანვარ.
მოდი ჩამქოლეთ, თქვენგან გამრიყეთ
რომ დავიჯერო, სწორ გზაზე ვდგავარ.


*********************
ვის რით ვუშველო, რით ვემსახურო
რით ვუფანტო ბებერ ირემს , მშიერი მგლები.
ვერ გადაარჩენ რაც საწუთრომ უკვე გასწირა,
რაც ბედისწერამ გადაჩეხა, წაართვა წლები.
ვერ გადავარჩენ ამიტომაც ტკივილი მტანჯავს,
ამიტომაც სინდისი მქეჯნის.
მე ხომ ბუნებამ უჩაჩქანო თავი მარგუნა,
მე ხომ განგებამ, ჯავშნად მხოლოდ მარგუნა მთები.
რით შეგეშველოთ, რით შეგეწიოთ,
როცა სიკვდილთან, მე თვითონაც, მოსათიბი ბალახი ვხდები.
სასჯელად ალბათ მხოლოდ ის კმარა,
როცა მშობლის წინ დამხობილი, უმწეოთ კვდები.
რით განუგეშოთ, რით გაგამხნეოთ,
როცა აღსასრულს მე თვითონაც შიშველი ვხვდები.
ვერ გაგიფრთხილდით , ვერ გიპატრონეთ
და ალბათ უკვე ამიტომაც, არ შემდგარი გმირივით ვკვდები.


გაიხარე აჩი ერთი სიმღერა კიდევ ჩაიწერება ეხლა.

[ნუკრიMax]

რაც კარგია, მაინც კარგია......

[გოგიტა]

ეს თემა პირველად ვნახე რატომღაც, გაოგნებული ვარ, ყოჩაღ მთიულო

[kajuberi]

aragveli
საღოლ მაგარიააა

[dato6]

aragveli რაც კარგია-კარგია. ყოჩაღ მარტო არ შველის ამ ნიჭს.

[aragveli]

მადლობა ყველას შემოგევლეთ. ბევრია და ნელ-ნელა დავამატებ.
***********************
მოდი მიწამლე ნაკლული ფრთები,
რომ მხოლოდ შენთვის ავაფრიალო.
მოდი შეხსენი სულს საკეტური,
რომ ერთხელ მაინც ავაბრიალო.
მოდი ჩამხსენი გულიდან მწუხრი,
რომ გაზაფხული გაგიმთლიანო.
მოდი მოჰყევი ყვავილების მტვერს,
მთებში წავიდეთ სახეტიალოდ.
გამოგვეტიროს მარტის ნიავი,
და შენს კალთებზე ილოლიავოს.
მე ამას უკვე სიზმრებში ვხედავ,
და გაღვიძება მიჭირს ტიალო.

**************************
სანამ ბოლომდე ჩაინაცრები
და გულს დაგიხრავს წყეული მახრა,
მანამდე უნდა იყვირო ძმაო,
მანამდე უნდა გაუსწრო სავალს.

ოქროთი სავსე სკივრი რათ გინდა,
თუ კი არ ახდი არასდროს, არსად.
ჩაინაცრები და უკან მოგდევს,
ამოუთქმელი სიმდიდრის დასტა.

უნდა იყვირო უნდა , იტირო
უფრო მსუბუქად რომ შეძლო წასვლა.
ქვიშაზე ისე უნდა დაწერო,
ცხრა ოკიანემ ვერ შეძლოს წაშლა.

ისე ძლიერად უნდა იყვირო,
შეაზანზარო ეშმაკის შარა.
დღეს უკვე ისიც უნდა იყვირო,
რაც მხოლოდ ღმერთმა იცოდა შარშან.

უნდა იყვირო, უნდა იტირო,
ყველა წყაროზე მოასწრო ჩავლა.
შენ ყველას კოკა უნდა აავსო,
უფრო მსუბუქად რომ შეძლო წასვლა.